โอ้ ลมหงาว

สองสามวันมานี่ลมเปลี่ยนทิศแฮะ
ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญอะไรหรอก
ก็แค่สังเกตเอาจากเสื้อผ้าที่ซักตากไว้ตรงระเบียงห้อง
ปกติก่อนหน้านี้เวลามันต้องลมมันจะแถกันไปแออัดอยู่ที่ฝั่งซ้ายของราว
แต่วันนี้มันเปลี่ยนขั้วไปออกันอยู่ทางขวาในเวลาที่มองออกไป

โอ้แม่เจ้า! นี่ลมหงาวใช่มั้ย!?

งั้นสรุปแล้วเรื่องราวทั้วหมดมันก็หมุนเป็นวงกลมสิ
วนเป็นวง วนเป็นวง เป็นวงวน
ท้ายสุดก็วนกลับมาที่จุดเริ่มต้น... (ผมควรจะใช้ใหม่หรือเก่าดีล่ะ) อีกครั้ง
นี่มันวันครบรอบใครรึเปล่า!?
แต่ไม่ใช่ผมแน่ๆ เฮ้! ผมไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้นี่นา

ปีที่แล้วผมฟังเพลงของเธอคนนั้นรอบแล้วรอบเล่าอย่างไม่รู้เบื่อ
เสียงห้าวใสของเธอทำให้ผมพร้อมที่จะเผชิญฤดูหงาวได้อย่างมั่นใจ
กับในวันวัยที่ว่างเปล่าเคว้งคว้าง
ผมลองหวนกลับไปฟังบทเพลงของเธออีกครั้งด้วยความหวังเดิม
อยากให้เธอช่วยปลุกเร้าความเข้มแข็งเก่าๆ ให้กลับคืนมา
เพื่อที่ผมจะได้ไปต่อไปต่อไปและต่อไป

อนิจจา เธอดันย้ายวงไป featuring กับคนอื่นให้แล้วเสียอีก

...จะเป็นลม

ดอยไปดอยมา

Doy Diary

บ้านจะแล เชียงราย, ต้นกันยา 51

เช้าวันนี้อากาศฉ่ำเย็นสบาย คงเพราะฝนที่ยังตกไม่ขาดเม็ดตั้งแต่ช่วงกลางดึกเมื่อคืน ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงไก่ที่โก่งคอขันแข่งกันอย่างขยันขันแข็ง ลุกขึ้นจากที่นอน เดินออกจากห้องลงบันไดไปล้างหน้าล้างตาด้านล่าง แล้วกลับขึ้นมานั่งมองสายฝนรอบๆ ตรงระเบียง นึกในใจว่าคงอีกนานกว่าจะซา จึงจัดแจงฆ่าเวลาด้วยการหยิบหนังสือของเฮียมุฯ ที่ติดใส่เป้ขึ้นมาอ่าน โดยมีเสียงฝนคลอเคล้าเบาๆ

สักพักอาตี- เพื่อนร่วมทางจากกระจกเงาก็แง้มตัวเองออกมาจากประตูห้องนอน
“สวัสดีตอนเช้า หลับสบายมั้ย” อาตีเอ่ยทักทายพร้อมกับยืดเส้นยืดสายบิดขี้เกียจซ้ายขวาไปมา
“สุดๆ” ผมขานตอบพร้อมส่งยิ้มหวาน ตาหยี ^^
“คงต้องรอให้ฝนหยุดก่อนถึงจะออกไปถ่ายรูปกันนะ”
เรานัดสมชายและน้องสาวของเขา- คนชนเผ่าลาหู่ไว้ช่วงสายๆ เพื่อถ่ายรูปเครื่องแต่งกาย พร้อมกับพูดคุยสอบถามข้อมูลนิดๆ หน่อยๆ ซึ่งบ้านพักของเขาไม่ไกลจากที่นี่นัก สามารถเดินไปได้ราวห้านาที แต่คงต้องรอให้ฝนหยุดก่อนตามที่อาตีบอก
“ครับ- ไม่เป็นไร ไม่รีบ”
ผมตอบหมายความตามนั้นแล้วนั่งฟังเสียงฝนต่อ
หลับตาลงแล้วเบิกหายใจสูดกลิ่นดินบนดอย

.........

ปล. เชียงรายอากาศดีและไม่หนาวอย่างที่คิด ~