SheraHilton

น้องตาล— PR ของ Sheraton พัทยายื่นข้อเสนอสุดพิเศษมาให้ว่าถ้าเราหาเวลาพาครอบครัวไปพักผ่อนที่นั่นเธอจะลดให้แบบพิเศษสุด 50% จากราคาห้องเฉียดๆ หมื่นก็จะเหลือ 3,500 บาทไทยแบบไม่มีบวกเพิ่ม สำหรับที่พักหนึ่งคืนพร้อมอาหารเช้า เราเลยตอบตกลงไปแทบจะทันทีแบบไม่ต้องคิดอะไรแล้ว
แถมเย้ากลับไปอีกด้วยว่า "อิ๊บแล้วนะคะ" กลัวน้องเขาเปลี่ยนใจ

หลังจากนั้นเราก็ติดต่อไปหาไอ้พีท— รุ่นน้องที่มหา'ลัย มันทำ PR อยู่ที่ Hilton ซึ่งเราบังเอิญไปเจอตอนที่ไปถ่ายงานที่พัทยาคราก่อน มันบอกเราว่า "พี่จะเอาอะไรล่ะ?" ตอนที่เราโทร.ไปถามว่าพอจะมีส่วนลดอะไรที่ Hilton ได้บ้าง, จะไปเที่ยว คือฟังดูตอบเหมือนจะกวนตีนนะ แต่จริงๆ แล้วมันจัดให้ได้หมดแหละ อยู่แค่ว่าเราจะเอาะไร (ฮา) เราก็เลยได้ลด 50% อีกรอบกับมื้อกลางวันแบบ Seafood Buffet ที่ห้องอาหารวิวเทพ Edge

ทริปนี้โก้หรูดูไฮโซมั่กๆ ใช่มั้ย
ลด 50% สองดอกกับสองโรงแรม 5 ดาว

เป็นวันเบาๆ ที่น้องชายได้ถ่ายรูปและว่ายน้ำเล่น
แม่ได้ชิมอาหารหลากหลายทั้งไทยเทศ
ส่วนพ่อก็ได้ดวดรีเจนซี่กับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน
ทั้งหมดทั้งมวลในทริปนี้ล้วนเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ของครอบครัวชาวสวนสามัญๆ แบบครอบครัวเราจริงๆ (อ้อ ยกเว้นของพ่อ) เพราะปกติแล้วแม่กับพ่อจะออกเที่ยวก็ต่อเมื่อกลุ่มสหกรณ์หมู่บ้านจัดทริปไปดูงาน หรือไม่ก็ไปในลักษณะทอดกฐิน/ผ้าป่ากับคณะลูกศิษย์ลูกหาของทางวัด ซึ่งไปทีก็โน่น 30-40 คน

คิดเล่นๆ ดูสิ ว่าคนจัดทริปนี้จะเบิกบานแค่ไหน

.........

ป.ล. 1 เราชอบ Lobby แบบ "รู้ร้อนรู้หนาว" ของ Sheraton มากกก
ป.ล. 2 หมอนในห้องพักหลับสบายอย่างที่ลือกันไว้จริงๆ Confirm!

RUN lily RUN

ไม่เลวเลย กับมินิมาราธอนครั้งแรกที่อยุธยา
เดือนเต็มๆ กับการฝึกซ้อมแบบเช้าบ้าง เย็นบ้างเท่าที่มีเวลาช่วยได้เยอะ

บนเส้นทางสิบกิโลฯ— อากาศยามเช้าไร้ที่ติ ผมถือว่าผมทำได้ดีในห้ากิโลฯแรก มันยอดเยี่ยม กล้ามเนื้อสงบเงียบเจียมตัว จังหวะหายใจปลอดโปร่งปกติ ทำได้เหมือนซ้อมและตามผู้ที่เคยวิ่งมาก่อนบอกสอนว่าให้ค่อยๆไป ไม่ต้องเร่งจังหวะ การวิ่งระยะไกลแบบนี้ต้องควบคุมจังหวะและยืนระยะให้ได้ ผมเชื่อฟังและปฏิบัติตามนั้น ก่อนที่จะมาคลายผ่อนเป็นความเร็วระดับใกล้เคียงกับเดินในกิโลฯที่หก แล้วท้ายที่สุดก็เปลี่ยนเป็นเดินจนได้ในกิโลฯที่เจ็ด

ไม่ไหว— ขอเดินสักประเดี๋ยวหนึ่งเถอะ กล้ามเนื้อช่วงขาผมเริ่มกรีดร้องแล้ว โดยเฉพาะเข่า สาเหตุคงเพราะผมยังฝึกซ้อมมาไม่พอสำหรับระยะกิโลฯหลักสิบ นั่นอาจเป็นคำตอบที่ถูกต้องที่สุดเท่าที่นึกได้ จึงเห็นสมควรว่าต้องหยุดวิ่งและเปลี่ยนเป็นเดินชมนกชมไม้บ้าง ชมอุทยานประวัติศาสตร์สองข้างทางบ้าง ซึ่งก็ได้ผล ผมสามารถชาร์จพลังและฮึดวิ่งต่อไปในอีกสองกิโลฯกว่าๆ ที่เหลือได้อย่างน่าภาคภูมิใจ ก่อนจะเข้าเส้นชัยในเวลาหนึ่งชั่วโมงสิบนาที

ตั้งใจว่าครั้งต่อไปจะทำให้ได้ดีกว่านี้
สนุกดีเหมือนนะ การวิ่งเนี่ย

.........

ป.ล. รายการนี้จัดที่'ยุธยา เหรียญรางวัลเขาเลยเป็นพระเครื่อง เก๋มาก^^

เหม็นกลิ่น

ฉันมีน้องชายอยู่หนึ่งคน และน้องชายฉันเคยมีกลิ่น
คือตอนเด็กๆ น้องชายของฉันเหม็นมาก
เหม็นนี่หมายถึงตัวน้องฉันมันมีกลิ่นเหม็นโชยทั้งตัว
หนึ่งคือเนื่องมาจากช่วงขาใต้เข่าลงไปนั้นมันจะมีแผลเป็นเม็ดๆ เป็นตุ่มๆ เป็นปุ่มๆ เป็นดวงๆ อยู่มากมายลายขาไปหมด (ซึ่งมองมากๆ เข้าก็อาจตาลายได้เช่นกัน)
และแผลเหล่านั้นมันก็จะมีน้ำเหลืองไหลซึมออกมาอยู่เนืองๆ

เหม็นมาก

อีกสาเหตุหนึ่งของความเหม็นก็คือ “อ้วก”
เพราะน้องชายฉันคนนี้มันท้องเสาะง่ายยิ่งกว่าง่าย กินอะไรเข้าไปก็กลายกลับออกมาเป็นอ้วกหมด คือเดี๋ยวอ้วก เดี๋ยวอ้วก

ซึ่งก็เหม็นมากกก

และมันก็เหม็นเป็นเช่นนั้นอยู่หลายปีดีดัก
แม่ฉันก็ต้องอดทนอดกลั้นกับกลิ่นไม่พึงประสงค์นั้นอย่างต่อเนื่องยาวนาน
ส่วนพ่อฉันก็พยายามสืบเสาะและสอดส่องหาช่องทางวิธีการรักษาเจ้ากลิ่นอาการที่ว่าอยู่ไม่เว้นเดือน ทั้งหยูกยาประเภททาถูและดื่มกิน แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหาย จนมีข่าวแว่วเข้าหูพ่อว่ามีคนยิง “หมูหลึ่ง” ได้ตัวหนึ่งนั่นแหละ
นั่นถือเป็นข่าวดีทีเดียว เพราะบรรดาชาวบ้านในหมู่บ้านฉันเชื่อกันว่าถ้าได้เอาน้ำมันหมูหลึ่งมาลองทาขาน้องของฉันดู รับรองว่าต้องหายแน่ๆ

ซึ่งไอ้เจ้าหมูหลึ่งที่ว่านี่สำมะคัญนัก!
ว่ากันว่าตัวมันนั้นเหม็นนักเหม็นหนา เหม็นไม่ธรรมดา เหม็นเป็นบ้าเป็นหลัง
มันเป็นหมูตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ ตัวมีสีขุ่นๆ ตุ่นๆ อาศัยอยู่บนเทือกเขาหลังบ้านของฉันซึ่งอยู่ถัดไปไม่ไกล นานๆ ทีมันจึงจะหลงลงมาหาอาหารกินแถวหมู่บ้านเรา

“โอ๊ย! ตัวมันเหม็นนัก เหม็นจริงๆ วิ่งลงคลองงี้ น้ำคลองเหม็นเน่าไปสี่ห้าวัน”
ป้าฉันคนหนึ่งสำทับ
งานนี้คงประมาณว่า ‘เหม็นยอกเอาเหม็นบ่ง’ กระมัง — ฉันเดาน่ะ

แล้วพ่อฉันก็ลอง ซึ่งก็เป็นเรื่องสิทีนี้
คือมันหายจริงอะไรจริงจริงๆ ด้วย มหัศจรรย์มาก!
เพื่อนบ้านที่มาช่วยกันลุ้นก็ตื่นตาตื่นใจกับเรื่องนี้
ต่างก็พากันเล่าขานกันไปด้วยอัศจรรย์ในสิ่งที่ประจักษ์

ส่วนเรื่องอ้วกนั้น น้องฉันมันหยุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่เราก็ลืมกันไปแล้ว
ฉันเดาเอาว่าน่าจะเป็นวิวัฒนาการของระบบภายในที่พัฒนาขึ้นตามวัย
ไม่สนุกเหมือนเรื่องน้ำมันหมูหลึ่งที่ว่าเลยเนอะ
แล้วนับตั้งแต่นั้นน้องฉันก็หมดเหม็น
พ่อกับแม่ก็พลอยหมดห่วงตามไปด้วยเลย
ส่วนเจ้าหมูหลึ่งนั้นก็ไม่เคยยินข่าวว่ามีใครได้เหม็นหรือได้เห็นมันมานานกว่ายี่สิบปีแล้วตั้งแต่เมื่อคราวครั้งนั้น

— จบ —

ฉันขอจบเรื่องเล่าของน้องชายฉันไว้แค่นี้ก็แล้วกันนะ
ที่จริงเรื่องนี้ฉันลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าได้เคยเกิดขึ้นจริงเมื่อตอนเป็นเด็กเล็ก ถ้าไม่ได้ฟังเรื่องเล่านี้จากบรรดาป้าๆ น้าๆ ของฉันอีกครั้งในวันที่ช่วยกันทำขนมสำหรับไหว้สารทจีนและรอยยิ้มขันนั้นของแม่ ภาพความทรงจำจางๆ เกี่ยวกับเรื่องเหม็นๆ เรื่องนี้ของฉันถึงได้พอมองออกเป็นรูปเป็นเรื่องขึ้นมาบ้าง
ติดแต่เพียงยังมองไม่เห็นว่ามันจะเหม็นตรงไหน.....
ใช่มั๊ยแม่?

ดิ้นกันไหมลุง

今日はハーワ
วันนี้ฮาว่ะ
ตอนถ่ายงานแถวทองหล่อ
ไอ้เราก็ก้มหน้าก้มตาถ่ายไปเหมือนเคย
โทโมโกะก็แยกไปสัมภาษณ์เจ้าของร้านเหมือนเดิม
แต่น้องมีตัง (Mitan) ดั๊นมาเต้นท่าโลมาของโปงลางสะออนยึกๆ อยู่ข้างๆ
เราก็แว็บๆ หางตาว่าอะไรมายึกยักๆ อยู่ข้างๆ วะ
พอหันไป ลองนึกภาพตามดิ
โคตรฮาเลยอ่ะ
เราก็เลยวางกล้องแม่งเลย แล้วเต้นด้วย
อย่ามายั่วเค้าน้าาาาา >_<

Ha-Ha-Ha--

ROAST tips

THIS IS YOUR LIFE.
Do what you love, and do it often.
If you don’t like something, change it.
If you don’t like your job, quit.
If you don’t have enough time, stop watching TV.
If you are looking for the love of your life, Stop;
They will be waiting for you when you
START DOING THINGS YOU LOVE.
Stop over analyzing,
LIFE IS SIMPLE. all emotions are beautiful.
When you eat, appreciate every last bite.
Open your mind, arms and heart to new things and people, we are united in our differences. Ask the next person you see what their passion is, and share your inspiring dream with them.
TRAVEL OFTEN; Getting lost will help you find yourself.
Some opportunities only come once, SEIZE THEM.
LIFE IS ABOUT THE PEOPLE YOU MEET. AND THE THINGS YOU CREATE WITH THEM SO GO OUT AND START CREATING.
LIVE IS SHORT.
Live your dream AND SHARE YOUR PASSION.

.........

คุณเต้เจ้าของร้านกระซิบบอกกับเราว่าเป็นอะไรไม่รู้ ช้อปชอบงานที่เราถ่ายให้
มีหลายที่มาถ่ายให้ แต่แกก็บอกว่างั้นๆ แหละ มันดูเฝือ
แกบอกว่างานเรามีสไตล์ดี ดูถ่ายง่ายๆ แต่ออกมาง้าม.. งาม
ได้ยินแล้วก็ชื่นจายยย

ส่วนข้อความด้านบนเราแอบคัดลอกมาอีกที
มันเป็นสติ้กเกอร์ขนาดใหญ่แปะอยู่ที่กระจกร้านด้านหนึ่ง

อันนี้เราก็เป็นอะไรไม่รู้
อ่านแล้วช้อปชอบ
โดยเฉพาะบรรทัดที่สี่ ^.^

นัดกับณัฐ

เป็นวีกที่ว่างมาก
ต่อให้สามเท่าของกว๊านพะเยาก็ไม่ใกล้เคียงความว่างจันทร์ถึงพฤหัสฯ ที่ผ่านมาของผม งานที่นัดหมายไว้ทุกชิ้นถูกยกเลิก เพราะบ้านเมืองมีมรสุมเข้ารุมเร้า ฝนตกตลอดตลอด ตกตลอดแบบ Non-Stop ทั้งวันทั้งคืน พลอยทำให้เช้าตรู่ที่ตั้งใจจะออกไปจ๊อกกิ้งเตรียมพร้อมสำหรับมาราธอนในอีกสองอาทิตย์ที่จะถึงของผมก็เป็นหมันอีกครั้ง (เอ่อ.. มินิน่ะ มินิมาราธอน)

เฮ้อออ... ถอนปิดบัญชีหายใจกันไปเลย

มหกรรมความว่างงานดำเนินต่อเนื่องมาจนถึงวันสุดท้ายของสัปดาห์
มันจึงเป็นศุกร์ที่เซ็งถึงขีดสุด ผมตัดสินใจโทร.ไปลางานเอาดื้อๆ หนึ่งวันโดยให้เหตุผลไปว่ากล้ามเนื้อน่องอักเสบ (จะไปอักเสบตอนไหนก็ให้ทางน้องฝ่ายบุคคลเขาจินตนาการเอาเองเถิด) กลั้นใจนั่งรถไฟฟ้าเลยผ่านสำนักงานไปยังหมอชิต จับตั๋วรถทัวร์มุ่งหน้าสู่บุรีรัมย์ในเที่ยวสายของวันเพื่อจะได้ไปถึงที่นั่นในเวลาเย็น ไม่มีอะไรมากไปกว่าแค่อยากดื่มกับ’จารย์ณัฐสักขวด สองขวดในยามย่ำค่ำ เพื่อนเก่าผมมาเป็นอาจารย์มหา’ลัยอยู่ที่นั่น

แล้วล้อก็หมุนบดไปบนถนนซุปเปอร์ไฮเวย์สายมิตภาพ
ผมนั่งหลับๆ ตื่นๆ ฟังเพลงลูกทุ่งรวมฮิตที่เปิดกล่อมบนรถมาเรื่อยๆ
ระหว่างทาง พอเคลิ้มตื่นขึ้น (ส่วนใหญ่จะหลับ) และทอดสายตาออกไปข้างนอกบานกระจกหน้าต่าง ถึงไหนบ้างแล้วนั้นผมก็ไม่อาจบอกได้ กับอีสาน— ผมเดียงสาเกินไปที่จะระบุพิกัดให้แน่ชัดลงไป รู้แต่เพียงว่าพอตื่นขึ้นมาทีไรนั้นก็จะเห็นผืนนาเขียวๆ ของทั้งสองข้างทางอยู่ไม่ขาด สีขจีของข้าวฉ่ำฝนที่นี่ดูแล้วสบายตากว่าเขียว RGB ที่เจออยู่ทุกวี่วันเยอะเลย

หกชั่วโมงไม่ขาดไม่เกินผมก็มาถึง
’จารย์ณัฐขี่มอเตอร์ไซค์คันงามมารับตามที่นัดแนะไว้ ผมโทร.ไปบอกว่าจะมาหาและเวลาที่จะมาถึงหลังจากที่ขึ้นรถทัวร์เรียบร้อยแล้ว มันโฉบมาช้อนผมซ้อนท้ายเข้ามอ. ดิ่งตรงไปสนามบอลข้างคณะฯ ที่มันสอน แหมะผมลงนั่งจุ้มปุ๊กบนม้านั่งข้างสนามดูฟุตซอลนัดชิงชนะเลิศที่ลูกศิษย์ในสาขามันเตะ
“นี่ทีมกูเอง” มันหันมายืนยันผมสั้นๆ แบบนั้นแหละ

ในเกมส์นัดชิงฯ คนเตะก็เตะกันตากฝน คนเชียร์ก็เชียร์กันตากฝนนั่นแหละ
แต่ ณ ขณะนี้ใจปอนๆ ของผมอยู่ในอารมณ์อยากจะเปียก
ฟ้าฝนที่นี่สดชื่นและเป็นกันเองกว่าเมืองที่เพิ่งจากมาเปอะเลอะเยอะแยะ

สกอร์จบที่สามประตูต่อหนึ่ง
ทีมเราเป็นฝ่ายชนะและรักษาแชมป์ไว้ได้อีกครั้ง
ช่าย— ปีที่แล้วทีมมันก็เป็นแชมป์

เสร็จจากพิธีมอบถ้วยเราก็ยกโขยงกันไปดื่มฉลองชัยชนะเล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่นั่นกันที่บ้านพัก’จารย์ณัฐในการเคหะฯ ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักจากมอ. ขี่รถไปไม่เกินสิบนาทีก็ถึง หรือถ้าจะลองวิ่งหรือเดิน ก็คงไม่ถึงกับทำให้น่องเราอักเสบได้หรอก (ฮา)
ไม่มีช่องว่างระหว่าง’จารย์ณัฐกับลูกศิษย์ที่กว้างนัก
เราจึงก้าวข้ามผ่านชานชาลากันไปมาได้โดยไม่ตกหล่นหายกันไปกลางทาง
ที่คิดไว้ในทีแรกว่าขวด สองขวด ก็กลายเป็นลัง สองลัง
จากเช้าวันศุกร์สุดเซ็งก็กลายกลับเป็นคืนชื่นมื่นแห่งการเฉลิมฉลองเสียอย่างนั้น

’จารย์ณัฐเขาจัดให้น่ะ
ผมเพียงแค่ออกลูกเกเรเล็กน้อยในวัยที่โตเป็นควายแล้ว
ก็เท่านั้น