12/25/2009

สหวีหวี่ wiz U a mERRy X'mas~*


ไม่แน่ใจนักหรอกนะครับ ว่าเป็น FM หรือ AM
คลับคล้ายคลับคลาว่าน่าจะเป็น FM
แต่แม่นยำในตัวเลขว่าคือคลื่น 101.05 MHz
ช่วงปีใหม่นี้ถ้าใครได้มีโอกาสได้ไปแอ่วแถวแม่ริม เจียงใหม่
แล้วมีบ่ายที่แบบว่าว่างๆ ไม่มีอะไรทำ
และมีวิทยุอยู่ในระยะมือเอื้อมถึงโดยที่ไม่ลำบากมากนัก
ลองหมุนหน้าปัดวิทยุไปยังคลื่นวิทยุชุมชนที่ผมบอกดูสิ
แล้วคุณจะพบกับความหรรษาเล็กๆ สไตล์ “อ้ายหนุ่มเอวบาง” เขา
ว่ากันว่าสไตล์การจัดรายการของคุณพี่เขานั้นสุดแสนจะกระชากใจ (รวมถึงวัย) บรรดาแม่อุ๊ยแถวนั้นแบบผูกขาดมาหลายต่อหลายปีดีดัก

จากนั้นคุณจะรู้ได้ด้วยตัวเองว่าทำไมเจียงใหม่ถึงมีเสน่ห์
และมัดใจใครต่อใครให้หลงฮักมานักต่อนักแล้ว
โดยเฉพาะพี่ปุ๊

We wish you a Merry Christmas,
We wish you a Merry Christmas,
We wish you a Merry Christmas and a Happy New Year.


สุขสันต์วันคริสต์มาสครับ



เอ้า! เอาของขวัญไปหนึ่งเล่ม ทำไว้ยามว่าง
เป็นหนังสือรวบรวมภาพในแบบของผมที่ถ่ายไว้ในรอบ 3 ปีที่ผ่านมา
เชิญชิม!!

โฮ่-- โฮ่-- โฮ่--

12/22/2009

6ix_xhop


ภาพเดียวจากงานเมื่อวันอาทิตย์

1) ต้องเล่นของเพื่อเรียกลูกค้ากันหน่อย
โอมจงลง.. เอ้ย! ชินเมโจได๊..
2) อกร่องลอยเคว้งคว้างรอคนมาสอยอยู่ใต้ต้นลำพู
จนฝรั่งแถวนั้นอดสงสัย และไต่ถามไม่ได้ว่านี่มันต้นมะม่วงหรือเปล่า
3) เยโล่นั้นโก้จริงๆ แต่แด่ดแต่ดแต๊ดแต่นแต้แดแด่ด..
4) ดอยไปดอยมาแอบนอนนิ่งๆ คอยคนมาอุดหนุน
5) โปสการ์ดส่วยๆ มีมากมายหลายหลากรูป
?) ???

ขอบคุณ exteen และทุกๆ ท่านที่แวะไปสนับสนุนนะครับ

^_^

12/17/2009

อกร่องอรทัย


สวัสดีธันวาคม

อาทิตย์ที่ผ่านมาถ้าใครได้แวะเวียนเข้ามาเยี่ยม blog นี้ก็คงได้ผ่านตาไปบ้างแล้วกับโปสเตอร์งานสีสรรกรุงเทพฯ ที่ผมเอามาแปะหราคาไว้อยู่หลายวัน เพื่อเป็นการช่วยประชาสัมพันธ์ให้กับงานเขา

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะว่าผมกำลังจะไปร่วมเป็นส่วนหนึ่งในงานกับเขาด้วย

งานสีสรรกรุงเทพฯ ซึ่งจะมีขึ้นในวันอาทิตย์นี้ (20 ธันวา 52) จัดขึ้นสำหรับเยาวชนไทยคนรุ่นใหม่โดยเฉพาะ ภายใต้คอนเซ็ปต์ “Creative People Make Creative City” ประกอบด้วยองค์ประกอบหลักๆ 2 ส่วน คือ ส่วนของสาระทางวิชาการ (Forum) และส่วนของพื้นที่ความคิดสร้างสรรค์ของเยาวชน (Event) โดยมีเป้าหมายให้เยาวชนนั้นคิดแล้วลงมือทำสิ่งต่างๆ เพื่อการพัฒนาอย่างสร้างสรรค์ด้วยความสามารถที่มีอยู่ของตนเอง
งานนี้จัดที่บริเวณสวนสันติชัยปราการ และอาคารโรงพิมพ์คุรุสภา ท่าพระอาทิตย์

ทีนี้วัยรุ่นจำแลงอย่างผมก็ได้พื้นที่เล็กๆ ขนาด 2 X 2 เมตรมา บูธหมายเลข E6 โดยการสนับสนุนอย่างไม่เป็นทางการนักจาก ด.ญ. ณัฐกฤตา คนเดิม (สาวลูกครึ่งไทย - ญี่ปุ่นดินแดง คนที่เป็นแบบสวมใส่เสื้อป่วยๆ ทั้ง 2 รอบของผมนั่นแหละ ถ่ายรอบนี้เธอดูเซ็กซี่ขึ้นหน่อยนึง ว่ามั้ย?^^ )

ก็เลยจะขนเอา ‘ของ’ ที่มี ไป ‘ปล่อย’ ในงาน
ในความหมายเดียวกันกับ ‘ขาย’ นั่นแหละ
ทั้งของเก่าที่มี และก็ที่ทำขึ้นใหม่สำหรับงานนี้โดยเฉพาะที่ชื่อชิ้นงานว่า “อกร่อง”!!!

ของเก่าดั้งเดิมก็จะมี “ดอยไปดอยมา” ซึ่งจะหมดวาระภายในงานนี้แล้ว,
“เยโล่” และ (น้องด้วง) “ตัวฤทธิ์”
ส่วนของใหม่เอี่ยมอ่องอรทัยในนาม “อกร่อง” ก็จะเป็นเสื้อยืด และ สมุดโน้ต
นอกจากนี้ก็จะมีโปสการ์ดคัดสรรจากรูปที่เคยถ่ายๆ ไว้ให้ได้จับได้จองได้จดได้จ้อง และได้จับได้จ่ายกันอีกด้วย มีคนบอกว่าผมถ่ายรูปส่วย คือ กึ่ง ‘สวย’ กึ่ง ‘ห่วย’ จะจริงมั้ยต้องลองมาดูกันเองนะครับ (ฮา)

คราวนี้ไม่ต้องไปแอบหรือฝากเขาขายเหมือนครั้งก่อนๆ แล้วครับ
งานผมเอง คิดเอง, ทำเอง, ถ่ายเอง, เขียนเอง
และก็กำลังจะไปขายเอง

พูดถึง “อกร่อง” หน่อย
มันเกิดจากความสัปดนระคนทะเล้น และขี้เล่นของผมเองล้วนๆ ที่นึกติดใจคำว่า “อกร่อง” และอยากเอาคำๆ นี้มาวางพาดบนอกของผู้สาว (แต่ผู้บ่าวก็ใส่ได้นะ) ซึ่งก็คงเป็นอื่นใดไปเสียไม่ได้นอกจากเสื้อยืด

เห็นแล้วน่าจะทำให้อมยิ้ม และนึกหมั่นไส้ อยากจะเข้าไปหยิกแก้มสักที
แต่จะน่าซื้อหรือไม่นั้นอีกเรื่อง (ฮา)
ตัวผมเองมีความคิดว่ามันรู้สึกได้ในเรื่องของคำกำกวม
ซึ่งเป็นอารมณ์ขันแบบไทยๆ ดี

เว่ากั๊นซื่อๆ คือ “กวนตีน” ดี

นึกแบบนี้แล้วก็เลยตามเลยทำเลย
ก็ทั้งๆ ที่รู้ทั้งรู้นั่นแหละครับว่าน้องด้วง ตัวฤทธิ์ ยังออกฤทธิ์ทำรายได้แบบถล่มทลายความมั่นใจในชิ้นงานอย่างต่อเนื่อง (และก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด!) แล้วผมก็ยังดันทำคลอด “อกร่อง” มาขายอีก
เรียกว่า “ความด้วงยังไม่ทันหาย เอาผลไม้เข้ามาแทรก”
ตามสำนวนไทยเปี๊ยบ (ไม่ฮา)

Que sera sera.. ก็ว่ากันไปนะครับ
ผมก็ทำไปเรื่อยแหละ ตราบเท่าที่ยังไม่ล้มหมอนนอนเสื่อ

ยังไงถ้าว่างๆ กันก็เชิญที่งานนะจ๊ะ

.........

ป.ล. ในงานมีของขายมากกว่าที่เห็นอีกนะ

12/01/2009

วัดขนอนหนังใหญ่









คุณควรดูวงดนตรีโปรดของคุณเล่นสดอย่างน้อยสักครั้งในชีวิต
และคุณควรซื้อเสื้อยืดที่ระลึกของคอนเสิร์ตนั้น ไม่ว่าราคาจะแพงแค่ไหนก็ตาม
เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณสวมมัน คุณจะนึกถึงค่ำคืนนั้น ช่วงเวลานั้น
ที่คุณได้มีส่วนร่วมอยู่ในบางสิ่งที่พิเศษมาก บางสิ่งที่คุณไม่ควรลืมมัน
และคุณจะไม่ลืมมันตราบเท่าที่คุณยังเป็นเจ้าของเสื้อตัวนั้น
อีกหลายๆ ปีต่อไปเมื่อคุณเจอเสื้อตัวนี้ในตู้เสื้อผ้า คุณจะจำมันได้
ไม่ใช่จำว่ามันมีราคาเท่าไหร่..

แต่จำได้ว่ามันมีค่าแค่ไหน

.........

คัดมาจากช่วงหนึ่งจากบทสุดท้ายในหนังสือ “ดาวหางเหนือทางรถไฟ”
ของคุณทรงกลด บางยี่ขัน ที่แนะนำไปเมื่อเดือนที่แล้ว
เป็นหนังสือบันทึกการเดินทางที่อ่านสนุกมาก!