November Me

-- ณ โรงเรียนอนุบาลบ้านเมืองเลา --

“เอาล่ะนักเรียน ไหนใครได้อะไรมาบ้างในเดือนพฤศจิกายนที่เพิ่งผ่านไปจ๊ะ?” คุงคูแป้งถามเด็กๆ แล้วส่งสายตาไล่ทีละคนจากซ้ายไปขวา

ด.ช. ดำแดง (เงียบ)
ด.ช. แดมิท (เงียบฉี่...)
ด.ญ. สีนวล (เงียบเป็นเป่าสาก...)
ด.ญ. น้องฟ้า (เงี๊ยบ เงียบ...)

วนมาถึงผมที่นั่งอยู่ขวาสุด

“Live a balanced life—learn some and think some and draw and paint and sing and dance and play and work every day some.”-- Robert Fulghum

“นั่นคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้และเข้าใจใน All I Really Need To Know I Learned In Kindergarten ที่คุณตาฟูลกัมแกเขียนไว้คับคุงคู”
ผมตอบออกไปอย่างฉะฉานพร้อมกับใบหน้าที่เบิกบานเป็นกระด้ง
“ดีมากจ่ะ ภาษาประกิตเธอใช้ได้ทีเดียวนะเนี่ย”
คุงคูชมผม และเขย่ามือตบส่งเสียงสนับสนุนกระพือพั่บๆ
“เอาล่ะ แล้วไหนวันนี้ใครมีอะไรสงสัยมั้ยจ๊ะ?”
คุงคูแป้งฉุดฉวยถามต่อแล้วส่งสายตาในแนววิถีเดิม

ด.ช. ดำแดง (ก้มหน้า)
ด.ช. แดม-อิท (หลบสายตา)
ด.ญ. สีนวล (ส่ายหัว)
ด.ญ. น้องฟ้า (มองหน้าคุงคู แววตาพร้อมที่จะเรียนรู้)

จนวนมาถึงผม ซึ่งตั้งคำถามรอท่าอยู่แล้ว
“คุงคูคับ...
“ผมสังสัยจังคับว่าวันที่ 5 นี้ ถ้าผมใส่เสื้อสีเหลืองมันจะผิดไหมคับ?”

.........

Death Air
ไม่มีคำตอบจากคุงคู