a MOment in Jan

.
.
ถึงสูงมาก

นี่ถ้าเราเตรียมพริกกับเกลือมานะ เราจะจับพวกพี่ๆ เขามาจิ้มกินให้อิ่มจนพุงกางเลย เพราะในรถไฟด่วนพิเศษชั้น 2 ขบวนที่ 13 ตู้หมายเลข 9 ที่เรานั่งอยู่นี่นั้นมันมีฝรั่งอยู่เต็มตู้ไปหมด! ไม่เห็นแม้แต่แววของแอปเปิ้ล มะละกอ กล้วย ส้ม หรือมันสำปะหลังเลยแหละแก

ให้ตายเถอะสูงมาก! นี่เรากำลังจะไปเชียงใหม่หรือไซบีเรียเนี่ย!

ปล. สาเหตุที่เราเลือกที่จะเดินทางโดยรถไฟขึ้นเชียงใหม่ (อีกแล้ว) รอบนี้ทั้งที่ปกติเรานั่งรถทัวร์เป็นประจำน่ะเหรอ? เราก็แค่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วพบว่าตัวเองนั้นนั่งอยู่ในลำตัวของเจ้างูเหล็กยักษ์นี่ และปล่อยให้มันพาเราเลื้อยและเลี้ยวลัดเลาะลอยฟ้าข้ามเขา ตลอดจนลอดอุโมงค์ยืดยาวที่อุทยานแห่งชาติดอยขุนตานนั่น ก่อนที่เราจะเอาแก้มเนียนๆ ไปแนบแอบกับกระจกหน้าต่างเพื่อที่จะได้ไปส่งยิ้มหวานๆ ให้กับสะพานสีขาวนั่นอีกครั้ง...

ด้วยความคิดถึง

.........

ณ คลินิกนิรนามแถวเลียบทางรถไฟสายทรานไซบีเรีย

ชายผู้ใส่เสื้อกาวน์สีบานเย็นตรงหน้าผมกำลังขยับปากพะงาบๆ บอกกับผมว่าถ้าผมมาถึงมือแกช้ากว่านี้อีกนิดเดียวผมอาจตายด้าน!
“หมอว่าไงนะ!?”
“หมอบอกว่า ถ้าคุณมาถึงมือหมอช้ากว่านี้อีกนิดเดียว คุณอาจตายได้”
“อ๋อ...” ผมรู้สึกโล่งในอก

ผมตรวจพบว่าเป็นมะโรงในหัวลำโพงระยะที่ 4 และจะอยู่ได้อีกไม่เกิน 2 สัปดาห์ หากไม่ออกเดินทางโดยด่วน หรือด่วนพิเศษ และหาเพลงดีๆ ฟังในเร็ววันนี้
“นี่คุณคนไข้ครับ ถ้าหมอพอที่จะช่วยอะไรคุณได้ก็ขอให้บอกมาเถิด อย่าได้เกรงใจ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว”

ผมนึกในใจ— ไหนๆ ก็ไหนๆ อะไรวะ!?

“จริงเหรอครับ?”
ผมถามพร้อมส่งสายตาเป็นประกายระยิบระยับวิววับๆ ไปยังคุณหมอ
หมอเสื้อสวยยิ้มกลับมาและพยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ
“งั้น... หมอช่วยปิดเพลงตื๊ดๆ ของพ่อหนุ่มแบน เดอะสตาร์ที่กำลังเปิดวนซ้ำไปซ้ำมานั่นหน่อยเถอะครับ
“ผมจะอ้วก!”

.........

เรื่องเดียวที่ช่วงนี้ผมพอจะนึกออกและไม่พึงพอใจนักในรอบ 2-3 เดือนที่ผ่านมา คือตอนที่พอถึงเวลาอันเหมาะควรที่จะต้องเอื้อนเอ่ยคำร่ำลา เพื่อไปต่อหลังจากเสร็จจากการงานในแต่ละหมู่บ้าน

เพราะภาพที่เกิดจะขึ้นก็คือ

เด็กน้อยหลายๆ คนที่ผมนั่งคุยเล่นและหยอกเอินด้วยอย่างลืมวัยในช่วงที่ไปคลุกคลีตีโมงอยู่ในแต่หมู่บ้านนั้นจะเดินมาจับมือของผู้เป็นแม่ไว้ในเช้าที่ผมจะต้องจาก และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วและบางเบาว่า
“แม่ แม่ พี่เขาจะไปแล้วเหรอ?”

จะมีใครรู้บ้างไหมนะว่าเรื่องแบบนี้มันทำให้อะไรบางอย่างนั้นเจิ่งนองอยู่ลึกๆ ข้างในจิตใจของใครบางคน

.........

โทษที— ช่วงนี้เรารู้สึกเป็นไข้และกำลังมีความต้องการทางแพทย์สูง...

ถึงสูงมาก