Global WORM ing

เรียงความเรื่อง “หนอนและโลกร้อน”
โดย ด.ช. ซัม เมอเร่อ รหัสประจำตัว 42521306
(คนที่นั่งริมหน้าต่างข้างหลังห้องน่ะครับ-- ถ้า’จารย์นึกไม่ออก)

ข้าพเจ้าไม่ชอบอากาศร้อน และเช่นกันที่ไม่ชอบหนอน
อาจพูดได้ว่าไม่นิยมสิ่งมีชีวิตตระกูล Larva ไม่ว่าจะเป็นหนอนตัวกลม ตัวแบน ตัวเอียง หรือ หนอนตัวเองก็เหอะ (Vermiform, Eruciform, Scarabaeiform or Compodeiform) ยิ่งเป็นน้องหนอนที่มาพร้อมๆ กับอากาศร้อนๆ ด้วยแล้วก็ยิ่งไปกันใหญ่

ข้าพเจ้าไม่ได้รับประทานพุทรามานานพอๆ กันกับระบบราชการไทยในช่วงใกล้วันหยุดเทศกาล จะว่าไปผลไม้อีกหลายอย่างก็ไม่ต่าง เพราะไม่ค่อยมีความพยายามหรือกระตือรือล้นออกไปหาซื้อหามาทานเท่าใด ด้วยความที่เป็น “เกษตรบุตร” (หรือแปลเป็นภาษาชาวบ้านได้ว่า “ลูกชาวสวน”) แต่กำเนิด ใจจึงมีอคติเล็กๆ น้อยๆ (ซึ่งก็ยังแก้ไม่หายขาดดี) ว่าทำไมจะต้องควักสะตุ้งสตางค์เพื่อซื้อหาของที่ละแวกบ้านเรานั้นมีมหาศาลบานเบอะเยอะแยะ

การกลับไปบ้านสวน (จันทบุรี) ครั้งล่าสุดของข้าพเจ้าในช่วงปิดเทอมหน้าร้อนที่ผ่านมานั้นถือว่าเป็นโอกาสดีที่ได้ลิ้มลองรสชาติหวานซ่อนเปรี้ยวของผลไม้ที่ว่านั่นอีกครั้ง…

...วันนั้นมันเป็นบ่ายแก่ๆ วันหนึ่งในครัว ที่ค่อนข้างร้อนถึงร้อนได้อีก
เทอร์โมมิเตอร์ติดข้างฝาแจ้งระดับอุณหภูมิโดยรวมภายนอกว่า 39.99 องศาฯ
(ให้ตายเถอะ’จารย์! บ่ายวันนั้นมันร้อนมากจริงๆ!)
มีพุทราจำนวนหนึ่งอยู่ในตู้เย็นของข้าพเจ้า
ลูกกลมๆ สีส้มผสมเขียวไล่เฉดอ่อนแก่พอกพูนมูนอยู่ในชามแช่เย็น
สอบถามกับหม่อมป้า ข้าพเจ้าจึงแจ้งว่าเป็นพุทราที่คุณอาข้างบ้านปันมาให้ทานจากสวนปลอดสารพิษ (Organic) ของแก
ถ้าจะพูดให้ร่วมสมัยก็ต้องบอกว่าเป็น “Raw Fruits”

กร้วบบ!!!
ข้าพเจ้ากัดกินพุทราลูกแรกในรอบเกือบสี่ปีด้วยความถวิลหา

ไม่กี่วินาทีหลังจากที่เสียง “กร้วบบ!!!” นั้นดังขึ้น ร่างกายของข้าพเจ้าก็จำต้องสั่นเทิ้มยืนนิ่งไม่ไหวติง น้ำตาอุ่นๆ ของข้าพเจ้าก็เป็นอันต้องเอ่อล้นและลามไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง

แต่ไม่ใช่เพราะเกิดจากความปลาบปลื้มในรสหวานซ่อนเปรี้ยว หรือเสียวตามไรฟัน น้ำตาที่นองหน้านั้นเกิดจากการที่ข้าพเจ้าต้องกล้ำกลืนยืนทานพุทราปลอดสารท่ามกลางอากาศร้อนที่มีหนอน Vermiform ชอนไชอยู่ภายใน

และให้ตายอีกครั้งเถอะ’จารย์... มันเหลืออยู่แค่ครึ่งตัว