1 2 123 12 12.. 3

เคยบอกไว้นานแล้วว่านักเดินทางที่ดีนั้นย่อมไม่ย้อนกลับเส้นทางเดิม
และเพื่อความสมบูรณ์แบบของทริป ร้ายดียังไงเสียผมก็ต้องใช้บริการรถไฟในอินเดียให้ได้ ก็เลยจัดสรรโปรแกรมขากลับเสียใหม่โดยหาจับรถแชร์จี๊บ (Share Jeep) เข้าไปยัง NJP (ย่อมาจาก New Jalpaiguri) พี่ชายฝรั่งที่เจอในร้านอาหารธิเบตเล็กๆ ต้นถนน The Mall ที่ดาร์จีลิงซึ่งผมไปฝากท้องไว้กว่า 2 มื้อมันแนะนำว่า "โอ้ย! เอ็งไปเหอะ มันวิ่งทั้งวันทั้งคืนแหละ รถไฟที่นั่นน่ะ"

ผมตกลงเออออเองตามนั้น บ่ายอีกวันจึงขึ้นแชร์จี๊บออกจากดาร์จีลิงมุ่งหน้าสู่ NJP ด้วยความหวังเต็มเปี่ยมที่จะไปหาตั๋วรถไฟกลับโกลกาต้าเอาดาบหน้าที่โน่น

รถแชร์จี๊บนั้นล้อจะหมุนเมื่อคนเต็ม (เอี่ยด) เท่านั้น ผมรออยู่เกือบชั่วโมงที่ท่ารถในตลาดกว่าจะได้ออก แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ถ้าคุณเผื่อเวลาสำหรับการเดินทางไว้ประเภทเหลือๆ แบบผม

ภายในรถก็เต็มไปด้วยผู้โดยสารหลากหลายกว่า 12 ท่าน
ก็เบียดเสียดยัดอัดกันเข้าไปในรถขนาดกะทัดรัดคันนั้น
เบาะหน้า 4 แถวสอง 4 และโซนหลัง 5
วิ่งไปได้สักพักคุณพี่คนขับหนวดงามไว้รองทรงสูงแสกกลางเรียบแปร้แกก็แวะจอดปะและเติมลมเพราะยางหน้ามันเกิดอาการซึมเศร้าจนรั่วในที่สุด

และนั่นคือปฐมบทแห่ง 'ยาง'
ก่อนที่ผมจะมารู้ในอีก 3 ชั่วโมงให้หลังว่ายางมันแตกอีก 2 ล้อ ตลอดทาง
เริ่มไล่ตั้งแต่หน้าซ้าย (ที่รั่ว) หลังขวา และจบด้วยยางหลังทางฝั่งซ้าย
อ้อ แล้วยางทุกเส้นที่มีนั้นก็ไร้แล้วซึ่งดอกยาง
เส้นทางขึ้นเขาลงเหวที่ต้องพบผ่านจึงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นตัวเกร็ง มวลในท้องน้อยกระอักกระอ่วนชวนให้เกิดซึนามิบริเวณช่องปาก ผมเองยังเผลอเหยียบเบรกลมแบบสุดตีนช่วยพี่หนวดงามอยู่เนืองๆ
จากระยะทางที่จะใช้่เวลาราว 2 ชั่วโมงเศษ จึงปาเข้าไปเกือบๆ 5 ชั่วโมง

..ไตรภาคแห่งยาง

ผมลุกขึ้นปรบมือเป็นทำนองเพลงเชียร์ขอบคุณพี่ชายโชเฟอร์ และเพื่อเป็นเกียรติให้กับแชร์จี๊บทันทีที่ถึงจุดหมาย 1 2 123 12 12 333333

หนัง (ยาง) เรื่องนี้สนุกจริงๆ
ดีนะที่มันจบบริบูรณ์ตรงภาคสาม

.........

*หนึ่งในบทบันทึกสั้นๆ จากทริปอินเดียที่รัก