บางวันก็เป็นพม่า

ย่างเข้าเดือนหก ฝนก็ตกพรำๆ กบมันก็ร้องงึมงัมระงมไปทั่วท้องนา
แต่พอพ้นเดือนหก ล่วงเข้าสู่กลางเดือนเจ็ด ฝนก็ยังคงตกพรำๆ อยู่นะ -*-
ทว่านั่นมันก็เป็นเรื่องของฟ้าฝนมัน ช่างมัน ปล่อยมัน
รอบนี้เรามีเรื่องให้พร่ำบ่นพึมพำเหมือนเจ้ากบเดือนหกจะเล่าให้ฟังดังนี้

คือเดือนนี้นิตยสารของเรามีปัญหาเล็กน้อย
เกิดการผิดพลาดเกี่ยวกับรายละเอียดที่ลงไปในนั้น
เราจึงจำเป็นต้องร่วมลงแขกแก้ไขมันกัน ด้วยการแกะหีบห่อหนังสือที่ทางโรงพิมพ์มาส่งยังสำนักงาน เปิดไปหน้าที่มีปัญหา ขีดฆ่าข้อความที่ผิดพลาด สอดเหน็บกระดาษข้อความใหม่ที่ผ่านการแก้ไขถูกต้องแล้วลงไป พับปิด และบรรจุกลับลงห่อหีบเดิมที่เราแกะไว้อย่างปราณีตในตอนแรก ก่อนที่จะส่งผ่านงานต่อให้พี่แมสเซนเจอร์ สิบชีวิตไทย - ญี่ปุ่นกับหนังสือเล่มน้อยกว่าหมื่นเล่ม

งานทำมือล้วนๆ รู้สึกเซ็งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
นั่นคือเรื่องบ่นงึมงำพึมพำที่ว่า

จนวันก่อนหอบหิ้วตัวเองหลบลมฝนเดือนเจ็ดมุดเข้าลิโด้ไปดู The Tree of Life
ตอนหนึ่งในหนัง แบรด พิตต์ (แสดงเป็นพ่อ) สอนลูกๆ ว่า "ห้ามบอกว่าทำไม่ได้ ให้บอกไปว่าตอนนี้เรากำลังมีปัญหาอยู่ และคงต้องใช้เวลาแก้ไขอีกเล็กน้อย..." ประมาณนั้น จึงบรรลุถึงความหมายของคำว่า "คนละเรื่องเดียวกัน" ขึ้นมาฉับพลันทันใดบนเก้าอี้เบาะหุ้มหนังหมายเลข B9 ภายในโรง

ใช่เลย เพราะในบางทีเราก็ต้องจำยอมแปลงร่างเป็นแรงงานพม่าจัดการกับบางปัญหาให้ลุล่วงไป..... ใช่มั๊ย?