おもしろいね..

เสร็จจากมื้อค่ำ เราก็โบกรถโดยสารกลับบ้านกัน
จำนวนคนบนรถไม่แออัดนัก เราเลือกนั่งเบาะคู่ที่ยังว่าง แล้วสานต่อบทสนทนา

ช่วงนี้ผมค่อนข้างมีเวลาเป็นพิเศษ เพราะงานฉบับหน้าทำเรื่องเกี่ยวกับบาหลี
ซึ่งนายพาครอบครัวเขาไปถ่าย (และเที่ยว) เอง ใช้เวลาที่โน่น 5 วัน ส่วนผมทำหน้าที่รักษาการแทนอยู่ที่นี่ ดู Youtube ไปพลาง เล่น Facebook ไปพลาง
แต่เป็นบาหลีที่ไม่มีอูบุดนะ ไปกับทัวร์ของ Wendy ซึ่งผมว่ามันน่าเบื่อออก มีแต่รูปโรงแรมดีๆ ร้านอาหารงามๆ แล้วก็โรงงานเฟอร์นิเจอร์จำพวกเซรามิกอะไรก็ไม่รู้ สปาเจ๋งๆ ยังไม่มีมาให้เห็นเลย ไปทำไมวะ

นั่นเลยเป็นเหตุที่ผมเลือกละเลยการกลับเข้าสำนักงานช่วงเย็น
หลังจากหาเรื่องออกมาเตร็ดเตร่ข้างนอกห้องปรับอากาศ
แล้วเลือกที่จะมานั่งรถราเล่นกับเธอที่ผมเล่า

แวบหนึ่งบนรถ ผมคิดอยากให้รถเมล์คันนี้มันวิ่งยาวไปถึงพิจิตร
แล้วผมจะสารภาพความในใจกับเธอในตอนที่เราถึงนครสวรรค์
เมื่อพิจารณาเองแล้วว่าลำพังระยะทางแค่เส้นเจริญกรุงนั้นมันคงไม่เพียงพอให้รวบรวมเอามวลความกล้าที่มีทั้งหมดแปรรูปเป็นคำพูดออกมาได้

ขอระยะให้ผมหน่อยเถอะ
และถ้าพูดออกไปแล้วเธอเห็นชอบเป็นใจนะ
ในตอนที่เราไปถึงพิจิตร ที่นั่นคงวิจิตรไม่เบาเลย ..สำหรับเรา

พูดก็พูด ผมไม่อยากให้เธอก้าวลงจากรถเลย เราน่าจะได้ไปต่อกัน
ถ้าจะพูดให้ถูกที่สุด
เป็นผมเองแหละ ที่ไม่อยากนั่งรถโดยสารตามลำพังอีกต่อไปแล้ว
มันน่าหน่ายเหลือเกิน เวลาถึงที่หมายแล้วมีคำทักถามด้วยน้ำเสียงเชิงคาดหวัง (แล้วก็ต้องผิดหวังกลับไปตามระเบียบ) ว่า 'อ้าว มาคนเดียวเหรอ'

คุณน่าจะรู้ มันรื่นชื่นหูจริงๆ นะ เวลาที่ผมเป็นฝ่ายรับฟังเธอเล่าเรื่องราวร้อยแปด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของคู่สี หมอตาทิพย์จัดกระดูก การหายใจที่ถูก เพื่อนพ้องของเธอ หรือเรื่องงานประติมากรรมบนดวงจันทร์

おもしろいね..　

ส่วนผมน่ะรู้อยู่แล้ว ว่าอู่รถคันที่เรากำลังนั่งมันอยู่แค่ถนนตก และคงเป็นเรื่องตลกหากจะบ้าจี้เดินไปกระซิบบอกพี่โชเฟอร์ด้วยน้ำเสียงที่แอบซ่อนความวิงวอนไปด้วยว่า 'เอ่อ.. คือรบกวนคุณพี่ช่วยขับต่อเลยไปจนถึงพิจิตรได้ไหมครับ'

ไม่ล่ะ นั่นมันดูเป็นภูเก็ตแฟนตาซีเกินไป
ถ้าจะขอ ผมขอพี่เขาง่ายกว่านั้น
เพียงน้ำเปล่าแก้วเดียวจากกระติกคู่ใจข้างกายของพี่เขา
เพื่อที่พร้อมจะหยิบยื่นให้เธอยามกระหาย ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนหรือที่ใด

เออพี่ พี่ครับ พี่คนขับ
ผมสัญญาว่าครั้งหน้าจะเตรียมมาเองให้พร้อม