เรียง 100 ถ้อยคำ

หลายสิบหลายร้อยนาทีผ่านไป อาจเลยเถิดเข้าถึงขั้นหลักพันนับตั้งแต่วันก่อนจนมาถึงดึกดื่นคืนนี้ มีเพียงแต่ผมเท่านั้นที่กำลังประจัญหน้ากับอากาศธาตุภายใต้กรอบสี่เหลี่ยมของจอคอมฯ ยี่ห้อซัมซุงในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกะทัดรัดย่านฝั่งธนฯ (ด้วยพ้องเสียง- อยู่ฝั่งนี้ต้องอดทนกับการข้ามไปฝั่งเมืองจริงๆ ขอยืนยัน) เพื่อที่จะกลั่นและกรองด้วยจินตนาการส่วนตัวให้ไอ้เจ้าอากาศธาตุที่ว่าได้เปลี่ยนสถานภาพออกมาเป็นตัวอักษร แต่อนิจจัง- ผมกำลังอยู่ในอาการ ‘เขียนไม่ออก’ ซึ่งไม่เกี่ยวกับอาการ ‘ขี้ไม่ออก’ แต่อย่างใด อย่างหลังนี่ทานยาถ่ายอาจจะช่วยให้ทุเลาได้บ้าง แต่อาการอย่างแรกนั้นแก้ยากกว่า เพราะช่วงนี้นั้นในหัวมันตื้อ มันทื่อ แต่ใจมันก็ดื้ออยากจะเขียน ด้วยมีวาระที่ว่า งานหรือบทความชิ้นนี้เข้าสู่หลักร้อยพอดิบพอดีใน blog แห่งนี้ สมควรจะมี Something Special เสียหน่อย แต่... ไม่มีเรื่องจะเขียน ไม่มีซำติงฯ ที่ว่า มีแต่ผมกับจอซัมซุง และยุงอีก 3-4 ตัว ในห้องเหลี่ยมๆ ห้องเดิม

จากหลักร้อยเข้าสู่หลักพันนาทีผ่านไป- จนแล้วจนรอด ด้วยความเฉลียวที่หันมองซ้ายขวาแล้วไม่เจอไม่เห็นสิ่งที่มีแนวโน้มว่าจะเป็นเรื่องได้รอบๆ ครู่ใหญ่- ในที่สุดก็หาเรื่องจนได้ ด้วยการ ‘คุยกับตัวเอง’ มันซะเลยดีกว่า (ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่า ‘ดีกว่า’ อะไรด้วย ลองคุยดูก่อน เผื่อจะดี หรือไม่ก็ตรงข้าม อย่างน้อยที่สุดยังไงก็ ‘มีเรื่อง’ แน่ๆ)

ว่าแล้วก็เริ่มหาเรื่องกันเลย

ถาม : สวัสดี เป็นไงบ้าง?
ตอบ : แหม... ถามซะกว้างเชียวนะ
ถาม : งั้นแคบลงมาหน่อยแล้วกัน... ช่วงนี้เป็นไงบ้าง?
ตอบ : กวนตีนป่ะเนี่ย?
ถาม : จะตอบได้หรือยัง?
ตอบ : ก็สบายดี ไม่มีอะไรหวือหวา รู้สึกว่าตัวเองอ้วนนิดหน่อย น้ำหนักขึ้นด้วย พึ่งไปชั่งน้ำหนักมา พอขึ้นแล้วลงยากด้วยสิ
ถาม : กลัวไม่หล่อ?
ตอบ : (หัวเราะ) ไม่หรอก ไอ้หล่อน่ะไม่หล่ออยู่แล้ว แต่กลัวว่าน้ำหนักตัวน่ะ พอมันได้ลองขึ้นแล้วมันจะลงยากน่ะสิ กลัวเป็นเหมือนชายไทยวัยกลางคนทั่วๆ ไปน่ะ เชื่อมั๊ย! วันก่อนพวกพี่ๆ ที่สนิทกันชวนไปอบซาน์วน่าแถวบางหว้า ไอ้เราไม่เคยไปอะไรแบบนี้ก็เลยตามๆ เขาไปด้วย พอเข้าไปก็เจอแต่ชายไทยวัยกลางคนอย่างที่บอกน่ะ ไว้ผมสั้นรองทรงแซมด้วยผมหงอกขาว ลงพุง ห้อยพระ หน้าตาดูขี้งกและตกกระ ชอบเอะอะมะเทิ่งทั้งๆ ที่ไม่จำเป็น ยิ่งพอใคร (ในนั้น) เริ่มเสียงดังหรือแรงขึ้นมา พวกที่เหลือก็ต้องเออออเห็นพ้องไปในลักษณะตามๆ กันไป แต่ในใจยังไงไม่รู้ พอเห็นแล้วก็บอกตัวเองว่าไม่เวิร์กว่ะ อย่าเชียวนะมึง เป็นไปได้กากบาททิ้งไปให้หมด ที่ไปเห็นมาน่ะ เคยจะเล่าให้เพื่อนฟังเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ตอนนั้นมันไม่รู้จะเล่ายังไง

ถาม : หยุดยาวสี่วันที่ผ่านมาไปเที่ยวไหนมา? (ช่วงวันอาสาฬหบูชาและวันเข้าพรรษาควบด้วยเสาร์อาทิตย์)
ตอบ : กวนตีนผมอีกแล้วนะครับ
ถาม : ยังไง?
ตอบ : ก็ตรงที่รู้แล้วยังจะถามอีกไงล่ะ! (นิ่งนาน- สูดหายใจลึก- ยาว) มีงานตลอดทั้งสี่วันเลย ไม่ได้ไปไหน แต่เดือนหน้าว่าจะไป
ถาม : ไปไหน?
ตอบ : จะถามไปทำไม อยากรู้ขึ้นมาเชียวนะ
ถาม : อ้าว? เราตกลงกันแล้วนี่ ผมมีหน้าที่ถาม คุณมีหน้าที่ตอบ อย่าเฉไฉ จงไขขาน
ตอบ : ก็ได้ ยังไม่รู้หรอก แต่ไปแน่
ถาม : ขอให้สนุก
ตอบ : แน่นอน
ถาม : อยากฝากอะไรถึงคนอ่านไหม?
ตอบ : อ้าว? ไม่ถามต่อแล้วเหรอ?
ถาม : ไม่แล้ว ขี้เกียจ ดึกแล้วด้วย คนเราต้องพักผ่อน จริงไหม? คุณจะนอนน้อยเอาโล่เหรอไง จะฝากอะไรก็รีบฝาก เร็ว! (เสียงแข็ง)
ตอบ : อะไรของคุณเนี่ย ขอให้ได้กวนตีน อยากมีเรื่องใช่มั๊ย!
ถาม : ก็ได้เรื่องแล้วนี่ หรือยังไม่หนำใจ! ยังไม่พออีกหรือไง! ได้คืบจะเอาทั้งแขนเลยใช่ไหม อย่ามาเอะอะเป็นชายไทยวัยกลางคนหน่อยเลย ถ้ามีเวลาว่างมากนักก็ไปออกกำลังกาย หรือไปทำอะไรเพื่อสาธารณะประโยชน์โน่นไป จะได้ไม่ต้องมาหาเรื่องเขียนกับผม ไม่สิ- กับตัวเองอีก
ตอบ : แน่นอน แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแหละที่อยากมีเรื่องกับคุณ ผมเลยอยากคุยกับตัวเองดู ว่าแต่ว่าคุณเองก็ขี้โวยวายใช่ย่อยนะ พุงก็มีแล้วด้วย ถ้าหาอะไรมาห้อยคอหน่อยนี่ได้เลยนะนั่น ผมจะไม่พูดลามเลยไปเรื่องของผมต่อแล้วกัน แค่นี้ก็คงพอแล้ว

.........

อืม... ฤๅจะเป็นอย่างที่ไอ้ห่านั่นมันบอก