ลีโอและโรตี

1
ถ้าใช้เป็นกับแกล้มก็ดูจะเป็นกับแกล้มที่ไม่ค่อยจะเข้ากันเอาเสียเลย สำหรับม้วนโรตีใส่ไข่ในมือที่ผมแวะซื้อตรงหน้าปากซอยทางเข้าเกสเฮ้าส์แถวชุมชนวัดเจ็ดยอด โดยที่มืออีกข้างนั้นมีเบียร์ลีโอ 4 กระป๋องเป็นตัวตั้งที่แกว่งไกวไปมาอยู่ก่อนแล้ว

เปล่า- ไม่ได้คิดว่าจะใช้ทานเป็นกับแกล้มจริงจังอะไรกับเบียร์ที่มีอยู่หรอก
ผมเพียงแค่ต้องการความหวานสักเล็กน้อยให้กับค่ำคืนหนาวกลางเดือนธันวาฯ ที่ดูท่าจะยาวนานคืนนี้

เสียงร้องเพลงค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ ในทุกย่างก้าวที่ผมสาวเพิ่มเริ่มจากปากซอย จนพอฟังออกว่าเป็นเพลงใหม่ล่าสุดของคุณบอย พีชเมกเกอร์ ที่ผมเพิ่งฟังมาหมาดๆ เมื่อช่วงหัวค่ำที่ตลาดนัดข้างๆ บขส. เชียงราย
“กลับมาแล้วเหรอพี่ ได้อะไรมาบ้างล่ะ... พี่จะกลับพรุ่งนี้แต่เช้าเลยใช่มั้ย งั้นพรุ่งนี้เช้าตอนพี่ออกไปพี่วางกุญแจไว้ที่เคาท์เตอร์เลยนะ ตอนเช้าที่นี่ไม่มีใครอยู่”
ผมพยักหน้าเป็นคำตอบรับพร้อมนั่งลงตรงม้าหินด้านหน้าเกสเฮ้าส์พร้อมๆ กับเปิดเบียร์กระป๋องแรก
“ว่าแต่พี่เดินทางคนเดียวแบบนี้อยู่บ่อยๆ เหรอ?”
จัน- พนักงานต้อนรับ ผู้สักข้อความ “รักมะลิ” ตัวเขื่องลงตรงหน้าอกข้างซ้าย ตำแหน่งเดียวกันกับหัวใจ (คุณจันเขาเปิดให้ผมดูเองเมื่อช่วงบ่าย มิได้มีการละลาบละล้วงแอบมองแต่อย่างใด) และเป็นคนเดียวกันกับเสียงที่ร้องเพลง “ใจฉันเป็นของเธอ” ของคุณบอย พีชเมกเกอร์ได้ทั้งวันโดยไม่รู้เบื่อ เดินตรงเข้ามานั่งคุยเป็นเพื่อนเอ่ยถาม
“ไปโน่นไปนี่แบบพี่นี่น่าสนุกดีเนอะ”

………

2
ผมเคยเที่ยวบอกใครต่อใครว่าผมชอบบรรยากาศโดยรวมของเดือนธันวาฯ
คงเพราะเป็นเดือนสุด/ส่งท้ายของปี
คงเพราะเป็นเดือนที่ (น่าจะ) มีอากาศดีที่สุดของปี
คงเพราะมีวันหยุดหลายวัน
คงเพราะมีงานเทศกาลรื่นเริงตลอดทั้งเดือน
คงเพราะมีวันพ่อ- วันคริสมาสต์- วันส่งท้ายปีเก่าและวันขึ้นปีใหม่
และคงเพราะผมคิดเอาเองอยู่เสมอว่ามันช่างเป็นเดือนที่เหมาะแก่การเดินทางท่องเที่ยวในทุกประการ ไม่ว่าจะขึ้นเหนือหรือล่องใต้ เพื่อที่จะเปิดทัศนวิสัยใหม่ๆ และทบทวนเรื่องราวต่างๆ ในเวลาเดียวกัน
ยิ่งถ้าได้สนทนารอบกองไฟบนดอยสูงกับเพื่อนฝูงท่ามกลางอากาศเย็นๆ หรือจะเป็นการล้อมวงพูดคุยเคล้าเสียงคลื่นในเวลากลางคืนบนพื้นทรายริมชายหาดที่ไหนสักแห่งบนเกาะทางใต้นะ...ฮึ่ม ฮึ่ม...

เอาเป็นว่าผมเคยชอบบรรยากาศโดยรวมของเดือนธันวาฯ ก็แล้วกัน

3
ภายนอกรอบข้างในคืนนี้นั้นเป็นไปตามปกติวิสัยอย่างที่มันควรจะมีในเดือนธันวาคมของทุกๆ ที่ เกสเฮ้าส์ที่ผมเข้าพักนี่ก็มีการตกแต่งประดับประดาด้วยแสงสีระยิบระยับวิบวับๆ ของไฟกระพริบที่ห้อยระโยงระยางอยู่รอบต้นเฟื่องฟ้าซึ่งทำหน้าที่เฉพาะกิจและเฉพาะเดือนแทนต้นคริสมาสต์แบบชั่วคราว อีกสีสันของริ้วริบบิ้นหลากสีรอบๆ บริเวณหน้าบ้าน ก็ช่วยทำให้ที่นี่ดูมีชีวิตชีวาไม่น้อย

คุยกับจันอยู่นานสองนานจึงชำเลืองนาฬิกาแขวนติดผนัง มันแสดงเวลาว่าอีกไม่ถึงสิบห้านาทีจะสองยาม
แปลว่าใกล้ได้เวลาเลิกงานของคุณจันเขาแล้ว
ในเมื่อ No More จัน ผมก็ต้องกลับมาพบกับความจริงอีกครั้งว่าไม่มีใครเหลืออยู่เลยเหมือนเช่นเคยในตอนแรกเริ่มเดิมที

ยิ่งดึกที่นี่ยิ่งหนาว
ลมยะเยือกเย็นพัดมาปะทะร่างเป็นระยะ
กลิ่นหอมจางๆ ของต้นราตรีลอยล่องโชยมาบางเบา

“แล้วมันเข้ากันมั้ยนั่น ไอ้โรตีกับเบียร์ของพี่น่ะ”
จันถามผมก่อนจะขอตัวกลับบ้าน
“ก็ดี- เยี่ยมเลย”
ผมตอบไปแบบนั้น
มันเขินเกินไปที่จะต้องบอกความจริงข้างในออกไป
ว่ารสชาติมันช่างขมปนเศร้าจนแล่นเข้ากระดูกดำกันเลยทีเดียว

………

บอกตรงๆ
ผมเคยชอบบรรยากาศโดยรวมของเดือนธันวาฯ
และโรตีที่มีนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไร