นานา

"ถึงแม้ชอบดนตรี ชอบเพลง ชอบดูหนัง แต่ข้าพเจ้าไม่ใช้วอล์คแมน ไม่ต่อสายไอพ็อดเข้าหู ไม่เหงาเมื่ออยู่คนเดียวโดยไม่เปิดเพลงหรือโทรทัศน์ ความเงียบให้โอกาสพักหู ให้ได้ยินเสียงธรรมชาติ ได้อยู่กับตัวเองกับสิ่งรอบตัวอย่างไม่ต้องมีสื่อภายนอกมานำพาอารมณ์ และจะไม่เปิดเครื่องเสียงในรถเวลาขับผ่านทิวทัศน์ที่งดงาม เพราะพบว่าความเงียบช่วยให้ซึมซับความชื่นบานจากปัจจุบัน ตรงนั้น เดี๋ยวนี้ ได้อย่างวิเศษสุด ไม่ว่าจะเป็นทางตา หู และกายสัมผัส"

คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์
นิตยสาร Health & Cuisine ฉบับที่ 75 เดือนเมษายน 2550

.........

คำเตือน : ข้อความ 2-3 ย่อหน้าด้านล่างเป็นความหงุดหงิดขี้รำคาญเฉพาะตัว แต่... เลียนแบบได้

โดยส่วนตัวแล้วคนค่อนข้างขี้รำคาญอย่างผมนั้นไม่ค่อยชอบคน (ซึ่งมีจำนวนมากเสียด้วย) ที่มีเส้นสายสีขาวๆ ไหลออกมาจากหูทั้งสองข้างสักเท่าไหร่ มันเหมือนคนหูหนวกเมื่อก่อน ที่มันจะมีจุกสีขาวๆ คล้ายๆ กันจุกอยู่ที่หู แต่นั่นมันเขาเลือกไม่ได้นี่

สามัญชนคนทั่วๆ ไปที่ไม่ใช่นักร้องนักดนตรี มันไม่จำเป็นต้องมีเสียงเพลงระงมขรมก้องในกะโหลกตลอดเวลาขนาดนั้นก็ได้นี่ ใช่-ไม่จำเป็น ถึงจะทำใจคิดว่าเป็นแฟชั่น มันมาแป็บเดียวเดี๋ยวมันก็ไปแล้วก็เหอะ แต่หงุดหงิด และไอ้ที่น่ารำคาญไปกว่านั้นก็คือพวกพี่ๆ ฮิปฮอปป็อบแดนซ์ที่เขาฟังไม่ฟังเปล่า ยังโชว์เสต็ปโยกย้ายส่ายไปมาบนรถไฟฟ้าอีกนี่แหละน้า ที่มันน่านัก

ไม่รู้ว่าจะ Will Survive กันไปไหน

โย่ว! โย่ว! ไอ้ของพรรค์นี้ ไอรักไม่ลงว่ะเพื่อน