9/02/2009

FLSKY~*


มีบางเรื่องราวเกิดขึ้นกับผมในตอนที่กำลังเดินกลับหมู่บ้าน หลังจากไปดูการขุดหามันเพื่อใช้เป็นอาหารของเพื่อนผองพี่น้องชนเผ่ามลาบรี
(ชาวมลาบรีเรียกมันชนิดนี้ว่า ‘มันควาย’) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวิถีการดำรงชีวิตในพนาดร

ชนเผ่า “มละ” หรือ “มลาบรี” หรือที่คนทั่วไปรู้จักและเรียกขานกันว่า “ตองเหลือง” คือ กลุ่มชาติพันธุ์พื้นเมืองที่ดำรงชีวิต และอาศัยอยู่ในป่าเขาทางภาคเหนือ และภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยมานานชั่วอายุคน มีภาษาพูดเป็นของตนเอง ปัจจุบันมลาบรีจะอาศัยอยู่ใน 2 จังหวัดทางภาคเหนือเท่านั้น คือ แพร่ และ น่าน คือที่หมู่บ้านห้วยฮ่อม อ. ร้องกวาง จังหวัดแพร่
ส่วนทางจังหวัดน่านนั้นมีอาศัยอยู่ที่ศูนย์ภูฟ้า อ. บ่อเกลือ ซึ่งเป็นโครงการในพระราชดำริของสมเด็จพระเทพฯ และที่หมู่บ้านทวะ อ. สอง กับหมู่บ้านห้วยหยวก อ. เวียงสา

อากาศวันนั้นดีอย่างที่ไม่เคยปรากฎมาก่อน
มันค่อนข้างร้อนนิดหน่อยตอนบ่ายแก่ๆ ช่วงที่เราเดินไป
แต่แล้วก็กลับมาร่มเย็นสบายในขากลับ

การเดินกลับนั้นแบ่งเป็น 2 กลุ่ม
ผมนั้นเดินโดดอยู่ตรงกลางระหว่างกลุ่มหน้าและกลุ่มหลัง
กลุ่มข้างหน้าเป็นทีมงานบ้านนอกทีวีที่ไปถ่ายทำสารคดี และชาวบ้านมลาบรีที่พาเราไป
ส่วนกลุ่มหลังเป็นครูหมิว ครูนุ้ย ครูอาสารุ่นเดียวกันกับผม และพุ- หนึ่งในทีมงานที่ไปถ่าย
ถ้าคุณมองลงมาทาง Google Earth Map คุณก็จะเห็นได้ว่ากลุ่มแรกนั้นเป็นกลุ่มก้อนที่ใหญ่กว่าด้วยจำนวนคน

ตัวผมเดินใกล้กับกลุ่มหลังในระยะพอที่จะได้ยินบทสนทนา
จับใจความคร่าวๆ ได้ว่าคนทั้งสามนั้นคุยกันเรื่องบ้านของพุที่ลำพูน
พุเชิญชวนว่าหากคณะเรา (ครูอาสาสัญจรรุ่น 7 ซึ่งมีจำนวนครูทั้งสิ้น 8 คน) นั้นพอมีเวลา ก็อยากให้ไปเที่ยวที่บ้าน พร้อมกับบรรยายสรรพคุณต่างๆ นานาให้ครูหมิว และครูนุ้ยฟัง

ผมเหลียวไปบอกด้วยอารามอยากมีส่วนร่วมว่าถ้าจะไปกันเมื่อไหร่ก็ให้บอกด้วย แล้วจึงหันกลับมามองทางกลุ่มหน้า

และเหมือนว่าต้นซุงจะเห็นอะไรบางอย่างเข้าข้างทาง จึงปลีกตัวออกจากกลุ่มไปหยิบจับเจ้าบางอย่างที่ว่า

มันคือด้วงกว่าง

แล้วต้นซุงก็เอาเจ้ากว่างน้อยตัวนั้นมาแกล้งวางไว้ให้มันเกาะบนเส้นผมสีดำขลับของโจแอน ที่เดินอยู่ข้างๆ
พอเธอรู้ตัวว่าโดนแกล้งเข้าก็หัวเราะคิกคักเบาๆ แล้วบอกให้อาซาช่วยหยิบออกให้หน่อย

จากนั้นเจ้ากว่างก็ถูกส่งกลับมาวางไว้บนบ่าของต้นซุงแทน ก่อนที่มันจะหันหน้ามาหาผมที่เดินตามหลังอยู่ ..และมันก็เริ่มพูดกับผม

“สวัสดีจ้ะ จำฉันได้ไหม?”
ผมประหลาดใจแต่พองาม ตาทั้งคู่เบิกกว้างกว่าปกติให้พอรู้ว่าอยู่ในอาการประหลาดใจเล็กน้อย
แต่ถ้าคุณยังดูจาก Google Earth อยู่ คุณจะไม่สามารถสังเกตเห็นได้เลยว่าผมกำลังตกอยู่ในอาการที่ว่า และทำหน้าตาเลิ่กลั่กเหรอหราละล้าละลัง

“จำฉันไม่ได้หรือ?” เธอพูดต่อในทันที
ใช่- ดูเหมือนว่าเจ้ากว่างน้อยกำลังพูดกับผมอยู่จริงๆ

“ตอนเธอยังเป็นเด็กเล็ก เธอยังเล่นกับฉัน ลูบไล้หลังและเขาโง้งๆ ของฉันอยู่บ่อยๆ เลยนี่นา นี่- ฉันยังจดจำความหวานจากแท่งอ้อยที่เธอเคยให้ฉันวันก่อนอยู่เลยนะ เพียงแต่ว่าตอนนี้มันเริ่มจะหมดรสแล้วล่ะ ว่าแต่ตอนนี้เธอมีเผื่อให้ฉันอีกแท่งไหม?”

แล้วก็เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
นานแค่ไหนกันนะ ที่ผมไม่ได้เห็นหน้าค่าตาเจ้ากว่าง
พอมาเจอกันซึ่งหน้าแบบนี้ผมกลับไม่รู้จะพูดอะไร (ให้มัน) ดี
อย่าว่ากันถึงแท่งอ้อยเลย
กับแค่คำทักทายง่ายๆ ผมยังยืนบ้าใบ้ ประหม่า และไม่กล้าที่จะเอ่ยทัก
คล้ายเป็นคนไม่รู้จักกัน ทั้งๆ ที่เคยพะเน้าพะนอ
สิ่งมีชีวิตเล็กๆ เหล่านี้ห่างหายจากวงจรชีวิตผมไปนานเหลือเกิน
ความละเมียดละไมในชีวิตหายไปตอนไหนกันหนอ
ที่จริงชีวิตเล็กๆ เหล่านี้มีอยู่มาโดยตลอด แต่เป็นผมเองต่างหากที่ละเลยเมินเฉย

และอย่างร้ายกาจที่สุด
ผมหลงลืมไปแล้วว่าเราเคยแบ่งปันความหวานให้กันและกันในวันวาน


ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป ทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ
ต้นซุงเอื้อมมือคว้าเจ้ากว่างออกไปจากบ่า แล้วก็โยนมันขึ้นไปบนท้องฟ้า

วินาทีนั้นสารภาพว่าผมตกใจมาก เพราะถ้าหากเจ้ากว่างน้อยนั้นร่วงหล่นตกลงพื้นคงต้องแดดิ้นสิ้นชีวีในทันทีเป็นแน่แท้
แต่แล้วสิ่งที่ผมหลงลืมก็ยิ่งย้ำตอกให้ยิ่งรู้ว่าผมนั้นหลงและลืมไปหมดทุกสิ่งอย่างเกี่ยวกับเจ้าด้วงกว่าง

มันบินได้!

เจ้ากว่างสบายปีกออก และเริ่มบิน บิน และบินสูงขึ้นไปอีกบนท้องฟ้า และตะโกนลงมาบอกกับผมก่อนจะบินหายลับไปในน่านฟ้าแห่งนครน่าน

“จำฉันได้แล้วใช่ไหม จำฉันไว้สิ ฉันเองไง เจ้ากว่างน้อยของเธอ”

ผมได้แต่เพียงยืนมองเจ้ากว่างน้อยของผมบินหายไปโดยไร้ซึ่งสุ้มเสียงใดๆ อยู่ท่ามกลางมหาสมุทรยามะที่กว้างใหญ่ในเพลาที่พระอาทิตย์กำลังจะร่อนลงจูบกับผิวดินดอย...

ให้ตายเถอะ.. ผมน่าจะติดอ้อยมาด้วยสักแท่งจริงๆ

6 comments:

The "OTORI" said...

และแล้ว.....มันก็บินได้.....บินไป......

im KiMza said...

ได้กลิ่น "ชาเขียว"

babyshampoo said...

ชีวิตขาดหวานหรือคุณพี่

Pinly Bear said...

น่ารักดีอ่ะ ชอบๆๆๆ

1306ix said...

อ่านคอมเม้นท์แล้วชื่นใจ

^^

ปล่อยเต่าดิ said...

ตกลง จำฉันได้ใช่ไหม??