When They Come Around...

กาลครั้งโน้น...

เท่าที่จำได้ ไอ้จาน่าจะเป็นคนแรกๆ ที่เริ่มเปิด Green Day ในห้องน้ำหอในสมัยเมื่อวัย 15 หยกๆ (16 หย่อนๆ) โดยเฉพาะเพลง When I come around ซึ่งก็ได้กลายเป็นเพลงชาติในตอนเช้าของพวกเราไปแล้ว ก่อนที่จะไปตากแดดร้องเพลงชาติที่เป็นเพลงชาติจริงๆ อีกทีที่หน้าเสาธงตอน 8 โมงเศษๆ

ทั้งๆ ที่ไอ้จามันเล่นดนตรี หรือร้องเพลงไม่เป็นเลยสักอย่าง
แต่ Green Day คือวงที่มันโวเสียใหญ่โตว่า “โคตรเจ๋ง”
และก็ต้องขอบคุณไอ้จามัน
เพราะพอผมได้ฟังเสียงกีต้าร์ของ Billy Joe เท่านั้นแหละ
ผมกับไอ้ต่อ— เพื่อนอีกคนของผมก็แสดงตัวตนออกมาอย่างชัดเจนว่าเป็น “Punk”

จากนั้นบทเพลงของวงพังก์วงนี้ก็แปรสภาพเป็นดนตรีประกอบให้กับชีวิตผมตลอดมา ไม่ว่าจะยามเหงา ยามเศร้า หรือยามเมา

จนกาลครั้งหนึ่ง...

ไอ้จาเปลี่ยนไปฟังดนตรีแนว Rock แล้วก็แนว Grunge แล้วก็แนว เพื่อชีวิต แล้วก็แนว Heavy Metal แล้วก็แนว Hard Core แล้วและล่าสุดกับแนว Ska แล้วก็ดูเหมือนว่ามันจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ อีก (มั้ง)

ส่วนไอ้ต่อนั้นก็ขยับขยายย้ายก้นตัวเองไปฟังเพลงแนว Trance อยู่ในผับหรือคลับที่ไหนสักแห่งในอัลเล (L.A.)
วะ!— ไอ้ห่านี่หัวสูงชิบ...HA-HA-

ผมเองนั้นก็หันเหทิศทางไปฟังดนตรี Bossanova ใสๆ ที่มีนักร้องสาวๆ เสียงสวยๆ บรรเลงเบาๆ ให้รู้สึกผ่อนคลายคล้ายจะเป็นลม และพร้อมจะหลับใหลไปโดยไร้ซึ่งการรับรู้วันเวลา...

และกาลครั้งนี้...

เมื่อพวกพี่ๆ 3 คนเมื่อกาลครั้งโน้นเขาแวะมาหา
ในฐานะ “สาวก”
มันแทบจะไม่ต้องอิดออดหรือมีข้ออ้างใดๆ เลยที่จะทำตัวให้ไม่ว่าง
ผมวางภาระทุกอย่างลงทันที (ใช่— แทบจะทันที!) แล้วออกไปทักทายพี่ชายที่ดูเหมือนนอนน้อยทั้ง 3 คนนั้นพร้อมๆ กับจูงมือเด็กชายหัวเกรียนที่เหมือนจะเรียบร้อยในวันวานที่อยู่กับผมมาเนิ่นนานออกไปด้วยกัน
แล้ววันนั้นทั้งวันของผมกับไอ้เด็กนั่นก็กลายเป็นสีเขียวเข้มปั้ดขึ้นมา