เย็บเล่ม (เสมือนคำตาม)

ทุกท่านที่เคารพ
อย่างที่พอรู้กันเลาๆ ว่าเราได้ทำหนังสือทำมือเล่มสุดท้ายไตรภาคออกมาแล้ว
เล่มล่าสุดนี่ก็ตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่ายังไงเสียก็จะเย็บเล่มแบบญี่ปุ่น
เพราะด้วยชอบจริงอะไรจริง และจะได้เย็บเป็น  อะไรเป็น

ทีนี้ก็มีเรื่องเล่าเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องเย็บเล่มนี้ให้ฟัง
เรื่องมีอยู่ว่า—
เช้าวันหนึ่งเรากำลังหาคีมมาคีบเข็มเล่มน้อยๆ ของเรา (ที่ไปหยิบยืมเขามาอีกที) เพื่อใช้ดึงทุ่นแรง เพราะเย็บไปได้ประมาณหนึ่งก็เริ่มเจ็บที่ปลายนิ้ว ค้นหาคีบไปเรื่อยๆ ในกล่องเครื่องมือของพ่อก็ไปเจอเบ็ดตกปลาอันหนึ่งเข้าให้ ซึ่งมันเกือบจะเกี่ยวนิ้วมือเราเข้าให้แล้วถ้าระวังไม่พอ จึงไถ่ถามพ่อไปว่าเบ็ดนี่ของใคร อยู่ตรงนี้มันอันตรายนา พ่อขานว่าของแกเอง แล้วก็เข้ามารับช่วงต่อเอาเบ็ดไป

วันนั้นเราก็ไม่ได้อะไร พอเจอคีมแล้วก็ไปทำงานของเราต่อ
วันต่อมาน่ะสิ ถึงจะได้อะไร..

ตอนสายๆ สิ่งที่พ่อเอามาโชว์เราเป็น ต.ตะพาบตัวโตเชียว (นี่ไง—อะไรที่เราว่า)
พ่อบอกว่าเอาเบ็ดที่ได้จากเราเมื่อวานนั่นแหละไปวางดักที่คลองหลังบ้านมา เบ็ดอันนั้นมันหลงมาในจานกับแกล้มเมื่อหลายเดือนก่อนของพ่อเอง แกเป็นคนเก็บเอง แต่แกหาเองไม่เจอ หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จนมาเจอจากเราเมื่อวานนั่นแหละ
แล้วพ่อก็กดโทรศัพท์ไปหาทีมงานมาให้รับช่วงต่ออีกที สักพัก 'เฮียหมง' อันเป็นที่รู้ถ้วนทั่วกันว่าเป็นผู้รับเหมาสัตว์ป่าทั้งหลายเพื่ออาสาเอาไปทำกับแกล้มก็ขับรถโฟล์คเต่ารุ่นเก่าๆ ของแกมาจอดหน้าบ้าน ลงจากรถ โดยค่อยๆ แง้มเปิดประตูรถออกมาพร้อมกับที่สกอร์เพลง 'ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ' ข อ ง พี่ หลิว ค่ อ ย ๆ  ค ล อ ขึ้ น .. ... พ้ น จ า ก ป ร ะ ตู ร ถ  เ พ ล ง จึ ง ค่ อ ย ๆ  เ บ า ล ง .. (ซึ่งใช้เวลาพอสมควรทีเดียวนะ ณ จุดนี้) เฮียหมงทักทายเราและแม่ จากนั้นแกก็ค่อยๆ ย่างสามขุมตรงเข้าไปในครัว จัดการทำความสะอาดเจ้าตะพาบตัวนั้นอีกที สนทนาเล็กน้อยกับพ่อพอเป็นพิธี บรรจงหักกิ่งไม้แห้งเพื่อใช้เป็นฟืนก่อไฟในเตา ฮำเพลงเบาๆ ..แล้วบรรเลง

‘ทำไมต้องเป็นรถเต่าด้วยวะ’
ถึงตรงนี้เราขำตรงรถเต่าของเฮียหมงแก นึกขันอยู่คนเดียวในหัว
พอรู้สึกตัวอีกทีว่าตลกอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะเข้าท่าเลย ทำนองว่า 'ตลกตายล่ะ' จึงสำนึก และวอนให้เจ้าตะพาบตัวนั้นอโหสิกรรมให้ด้วยที่ต้องมีอันเป็นไป
ไม่ว่าจะเป็นไปเพราะสิ่งที่เรากำลังทำ
หรือจะเป็นเคราะห์กรรมของเจ้าตะพาบเองก็ตาม