หนักไหม? วางลงสิ

“ผมว่ามันก็แปลก ที่เราพูดกันเรื่องความหลากหลาย เราเรียกร้องคำว่า ‘หลากหลาย’ กันเยอะ หลากหลายทางชีวภาพ หลากหลายทางอะไรก็แล้วแต่ แต่ในขณะเดียวกันรูปแบบชีวิตคนทั้งโลก คุณพยายามทำให้คนมีรูปแบบชีวิตรูปแบบเดียว ตามจินตนาการของเขา ตามสิ่งที่เขาคิด คิดให้มันเป็น เพื่อให้เราเป็นตัวหนึ่งในตัวทุน... ทุนนิยมมันจำกัดจินตนาการของมนุษย์ลง”

กนกพงศ์ สงสมพันธุ์
.............

แม้จะล่วงผ่านมาแล้วหลายสิบฝน แต่ชายหนุ่มกลับยิ่งพบว่าที่เปียกปอนมาเนิ่นนานนั้นกลับไม่ได้ช่วยให้เขาเข้าใจในหลายๆ เรื่องที่เกิดขึ้นได้เลย และยิ่งคูณทวีดีกรีความยากต่อการเข้าใจขึ้นเรื่อยๆ ตามจำนวนขวบปีที่เพิ่ม

คำถาม “ทำไม?” เกิดขึ้นกับชายหนุ่มตลอดเวลา
ทำไมต้องเป็นอย่างนั้น? ทำไมต้องเป็นอย่างนี้?
ทำไมไม่เป็นแบบนั้น? ทำไมไม่เป็นแบบนี้?
ทำไมต้องทำแบบนั้น? ทำไมไม่ทำแบบนี้?
ทำไม (แ_ง) ต้องเป็นมัน? (วะ) ทำไม่ (แ_ง) ไม่เป็นกรู? (วะ)
ทำไมวะ? ทำไม?!!!

จะด้วยอะไรก็ตาม ความตึงเครียดและบรรยากาศรอบกายที่เป็นหดหู่มู่ทู่ดูอุดอู้มักเกิดขึ้นกับเขาเสมอตั้งแต่ชายหนุ่มตัดสินใจมุ่งหน้าเข้าสู่เมือง หลังจากได้ตั๋วเดินทางจากรั้วมหา'ลัย เมื่อหลายปีก่อน

หน้าที่การงาน, บ้านเมือง, เรื่องรายจ่ายประจำวัน, แรงกดดันจากบุคคลที่สาม, ความพลั้งเผลอในบางครั้ง แต่ทุกสิ่งอย่างล้วนส่งผลดังกล่าวกับเขา บางสิ่งบางอย่างก้อนโตอยู่บนบ่าของชายหนุ่ม ซึ่งหากว่าไหล่ทั้งสองข้างยังต้องรองรับอยู่ มือก็ต้องประคองมันอยู่อย่างนั้น รู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองหลงลืมวันคืนไปแล้ว ถ้ายังคงก้มหน้าก้มตาแบกอะไรที่ว่าอยู่ คงเป็นเรื่องยากที่จะรู้เข้าใจในเส้นทางข้างหน้า ลองวางลงก่อนดีไหม

ช่วงนี้งานหนักหรือ?- คำถามเกิดขึ้นจากคนชิดใกล้
ไม่รู้ และไม่เข้าใจ- ชายหนุ่มยังคงไม่เข้าใจในหลายๆ เรื่องที่เกิดขึ้น
ทำไมวะ? ทำไม?!!!
คำถามที่มักเกิดขึ้นกับเขาอย่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกิดขึ้นซ้ำอีก
ยึดติดไปไหม? ปล่อยวางบ้างสิ- คำแนะนำจากผู้ห่วงใย
พักผ่อนบ้างนะ เครียดไปหรือเปล่า- มิตรสหายก็พร่ำบอก

หลับตาพัก เงี่ยหูฟังเสียงของหัวใจดูหน่อยไหม
ให้ใจได้วาด ได้เขียน ได้ระบายบรรเลงบ้าง
ลองปล่อยวางให้มากกว่าที่เป็น และละเว้นในสิ่งที่ไม่เข้าใจ

บางทีชายหนุ่มอาจไม่เคยเงยหน้ามองฟ้า
ฟ้าที่เป็นสีฟ้า