3/03/2010

ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม

จากห้องเช่า

ผมต้องเดินเท้าเป็นระยะทางราว 400 เมตร เพื่อมาขึ้นเรือข้ามฟากเพื่อลอยละล่องจากฝั่งธนฯ ข้ามมายังฝั่งพระนครโดยใช้เวลาเนิบนาบบนน่านน้ำแม่น้ำเจ้าพระยาประมาณ 10 นาที ก่อนที่ดีดตัวออกจากเรือข้ามฟาก และจรจากการจราจรทางน้ำไปขึ้นรถไฟฟ้ามหานครโดยเริ่มที่สถานีสะพานตากสิน ทาบบัตรรายเดือนที่ผมเหมาจ่ายไว้แล้วกับเครื่องสแกนตรงประตูเข้า รอรถไฟฟ้าอยู่หลังเส้นเหลืองในขณะที่คุณยามหน้าเหลี่ยมยืนเล็งอยู่ไกลๆ เตรียมจะเป่านกหวีด (สิ่งที่ผมเกลียดเป็นอันดับ 3 รองจากตุ๊กแก และคนโกหก) ไล่แหล่มิไล่แหล่ เคยมีข่าวว่ามีคนพลัดตกลงไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน แต่ไม่เป็นไร เดชะบุญ ผมทิ้งเข่าทั้งคู่ลงกับพื้นโดยระวังไม่ให้กินเส้นเหลืองไว้ ประนมมือท่วมหัวอนุโมทนาด้วย เคราะห์ดีที่คุณพี่คนนั้นแกไม่เป็นอะไร ในทางกลับกัน หากแกเป็นอะไรขึ้นมาคงสยดสยองน่าดู เศษซากชิ้นเนื้อของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนนั้นไม่น่าพิสมัยนักหรอก คุณก็รู้ ทีนี้ทางรถไฟฟ้าอาจต้องนิมนต์คณะสงฆ์มาทำบุญล้างซวยรางกันยกใหญ่ และไม่แน่ คุณเคน-ธีรเดช อาจต้องบวชเพื่อช่วยกลบลบภาพสะอิดสะเอียนบนรางวันนั้นก็เป็นได้ ในฐานะดารานำชายยอดเยี่ยมขวัญใจสื่อมวลชนปีล่าสุด และได้มาจากบทบาทที่เกี่ยวพันกันกับเจ้ารถไฟฟ้าที่ว่า

จากสถานีสะพานตากสิน มาสุรศักดิ์ - ช่องนนทรี - ศาลาแดง จากที่เห็นและเป็นไป สถานีนี้คนออกเยอะ คงเพราะมี Office Building มากมายตั้งแต่ต้นไปจนสุดเส้นของถนนสีลม ต่อไปเป็น ราชดำริ จนมาถึงสยาม สถานีเชื่อมต่อของรถไฟฟ้าเส้นสีลมกับเส้นสุขุมวิท ผมต้องเปลี่ยนขบวนที่สถานีนี้ และก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ (เกือบจะ) ทุกๆ คนหยุดยืนนิ่งอึดใจเพื่อทำความเคารพบทเพลงแห่งสยามประเทศที่ลอยล่องมาตามเสียงตามสายบนสถานีนี้ โดยปล่อยให้รถไฟฟ้าขบวนที่อยู่ตรงหน้าส่งเสียง ปี๊บๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ปิดประตูแล้วเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ

ตัดมาที่อ่อนนุช—ซึ่งเป็นสถานีสุดท้ายปลายทางของเส้นสุขุมวิทขาออก
ผมใช้เวลาอยู่บนรถไฟฟ้าประมาณ 50 นาทีเศษๆ ในช่วงเช้ารถไฟจะวิ่งช้าเพราะคนเยอะ และมันจะมีบรรยากาศน่ากลัวนิดหน่อย คือเงียบและแน่น โดยเฉพาะกับเส้นสีลมที่ผมเพิ่งหลุดมาได้
ผมทาบบัตรออก แล้วเดินลงบันได แวะยืนดูนิตยสารที่ร้านหนังสือบนสถานีครู่หนึ่ง ดูโดยรวมๆ เห็นแต่ ร่องดารา เนินดารา นมดารา และโฆษณาสินค้าบนปก เดินลงบันไดมายังถนนด้านล่างเพื่อนั่งรถเมล์ต่ออีกเล็กน้อยไปยังที่ทำงาน โดยจากจุดนี้จะใช้เวลาประมาณ 20 นาทีไม่เกิน ช่วงเช้ากับขาออกแบบนี้โดยปกติรถไม่ค่อยติด ส่วนใหญ่พอขึ้นมาบนรถเมล์ผมมักจะได้ที่นั่ง คนบนรถไม่ค่อยแน่นนัก ควักสตางค์ให้พนักงานเก็บเงินในราคา 8 บาท ที่จริงมีอยู่สายหนึ่งที่เก็บแค่ 7 บาท แต่มันขับเหวี่ยงมาก ซึ่งผมไม่มีอารมณ์สนุกสนานไปกับเรื่องซิ่งๆ ในช่วงเช้านัก เลยมักจะรอคัน 8 บาท

การเดินทางของผมมาเกือบสิ้นสุดที่หน้าห้างสรรพสินค้าเซ็ลทรัลบางนา เพราะยังต้องเดินเท้าข้ามสะพานลอยต่อไปยังที่ทำงานอีกประมาณ 200 เมตร (ไอ้เจ้าสะพานลอยนี่ก็ไม่รู้จะชันไปไหน) เพื่อสแกนปลายนิ้วชี้ด้านซ้ายลงเวลาการมาถึง

9:23

ผมสาย—เหมือนเช่นวันก่อนๆ ก่อนหน้านี้
แล้วตอนบ่ายฝ่ายบุคคลก็เรียกผมไปเพื่อแจกพร้าเล่มงามเล่มนั้นให้
ซึ่งน่าจะเป็นเล่มเดิมเล่มเดียวกันกับที่ตัดเงินเดือนของผมแหว่งวิ่นไปบ้างบางส่วนเมื่อเดือนก่อน

บนใบมีดด้านหนึ่งสลักเป็นอักษรยึกยือแต่ชัดพอที่จะอ่านจับใจความได้ว่า
ผมถูกพิจารณาให้ออก!

จากบริษัท

8 comments:

จันทร์ฉาย said...

really!!!! Oh my god เรื่องตลกเหรอ ม่ายอาวน่าอย่ามาอำ ไม่ขำด้วย

im KiMZa said...

ชี้แจงแถลงไขด่วน!!

บาบาร่าห์ said...

ทำไงดีล่ะนี่ลิลลี่

Shade Of..... said...

เร็วไปมั๊ยอ่ะ

Unknown said...

ฟิง

babyshampoo said...

แร๊งงงงง!!

= Pinky Bear = said...

ได้ตังรึเปล่า อย่าไปยอมนะ

1306ix said...

thanks 4 all comments

^_^