“ผืนดินตอนนั้นเป็นเวิ้งลุ่ม มีรอยทางแหวกผ่านคดเคี้ยวไปตามเงารำไรของก้านกิ่งจนถึงชายหนอง อากาศเย็นรื่นชื่นใจได้กลิ่นละไอแดด และคราบไคลน้ำที่จับอยู่ตามพวงรากของแพงพวยสะเทิ้นยอดอ่อนงอนราวว่ายินดีกับทิวา
โสนโรยกลีบอันเหลืองดังแผ่นผิวทองและบ้างห้อยระย้าไหวส่ายตามแรงลมกระทบเผิน
แมลงปอกรีดปีกโผบินจับยอดหญ้านั้นจับคู่ผู้เมียเกษมกระสันสังวาสอยู่กลางเวิ้งว่างรำไพสีสัน และเบื้องใต้ผิวน้ำพริบพลิ้ว ฝูงปลาเฉลียดฉล่ายอวดเกล็ดประกายเงินยวง..”
คัดมาจากตอน “ข้อสงสัยใหม่ของแจ้ง ใบตอง และเพื่อนพ้อง”
เสเพลบอยชาวไร่ นวนิยายแห่งชนบท
รจนาโดย ’รงค์ วงษ์สวรรค์
นิยายเล่มล่าที่เพิ่งอ่านจบไป
ข้าพเจ้าโพสครั้งนี้ด้วยความรำลึกถึง “นักเรียน นักเลง”
เขียนโดย เป บูรพา
นิยายเล่มแรกสุดในชีวิต
และห้องสมุดอันเป็นที่รัก...
ไม่มีห้องๆนั้น ไม่มีนักเรียน นักเลง
ไม่มีนักเรียน นักเลง ไม่มีแก๊งค์ 13
ไม่มีแก๊งค์ 13 ไม่มี 1306ix
ไม่มี 1306ix ไม่มีบล็อกๆนี้
ไม่มีบล็อก ใยเลยจะปรากฎบทบรรทัดนี้
.........
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Two Thumbs Up!!!
Post a Comment