แซว

“ตัวเท่าไหล่..”
ไม่ทันตั้งตัว ไหลบ่ามาเหมือนน้ำเหนือต้นตุลา— อยู่ๆ คุณนางหญิง เพื่อนซี้หุ่นระหงของฉันก็โพล่งขึ้นมาในตอนที่เรากำลังคุ้ยเลือกกองเสื้อยืดหลากสีราคาพิเศษตรายี่ห้อยูนิคุโละ (Uniqlo) ในกระบะ
เราแอบมุดเข้ามาในร้านหรูเปิดใหม่เอี่ยมอ่องร้านนี้ด้วยวิธีแอบอ้างว่าจะเอากางเกงเข้ามาเปลี่ยนไซส์ โดยไม่ให้พนักงานวัยละอ่อนเฝ้าประตูทางออกของที่นี่เอะใจ (เราเข้าร้านจากทางออก) และถึงจะเอะใจก็คงจับเราไม่ได้ไล่เราไม่ทันดอก เราไวกันยิ่งกว่าเสือชีตาร์กินยาม้าเสียอีก
แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้แค่มีความกล้าคงไม่เพียงพอ สำคัญกว่านั้นคือ ‘ใจ’ ต้องแมวด้วย แหม.. ก็แถวจากหน้าร้านยาวออกไปถึงหน้ากระทรวงยุติธรรมขนาดนั้น ใครจะบ้าไปต่อคิวล่ะ ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่
และพร้อมยอมเป็นแมวแทนที่จะเลือกเป็นพวกบ้าห้าร้อย

“ก็เขาเขียนบอกไว้ว่า 490 ไง”
ฉันตอบไปด้วยหารู้ไม่
พุดโธ่.. ใครจะไปตรัสรู้ล่ะว่าในคำถามของเธอสะกดด้วย ‘ล’ ลิง ไม่ใช่ ‘ร’ เรือ - กับคำว่า ‘ไหล่’

ห้าวิฯ ไม่ขาดไม่เกินจากนั้นนั่นแหละ ฉันถึงเพิ่งถึงบางอ้ออ๋อว่าคุณนางหญิงกำลังแซวถึงชายหนุ่มคนที่ฉันกำลังคบหาอยู่ เธอไปบังเอิญเจอกับตานั่นเข้าบนสถานีรถไฟลอยฟ้าสายสุขุมวิท

“..แต่ก็น่ารักดี”
ดีนะ ที่คุณเธฮยังอุตส่าห์กรุณาโยนถุงยังชีพถุงล็กๆ ให้ฉันพอประทังให้ความมั่นใจกลับคืนมา ก่อนจะหยิบเอาเสื้อสีม่วงเข้มที่เธอถูกใจเดินกรีดกรายเฉิดฉายตรงไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์อีกด้านของร้าน

“อีบร้าา! คราวหลังเกริ่นนำหน้าหน่อยสิยะ! *&^$##^&)+$@!!!”
ฉันสาดคำด่าไล่หลังตามถังใหญ่ด้วยภาษาจีนกลางกวางตุ้ง หมั่นในไส้เล็กน้อย

กับเรื่องผู้ชาย— หล่อนรู้ว่าฉันยังอายและไม่เคยชิน
ชิ!!