OUTING

"Life may not be the party we hoped for.
But while we're here, we should dance."

Jeanne C. Stein

..........

หลังจากที่ท่านผู้นำกล่าวเปิดงาน ร่วมรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย ก็เข้าสู่กิจกรรมบนเวที เรามีการแสดงจากแผนกต่างๆ ประมาณสี่ซ้าห้าชุดนะ ถ้าผมจำไม่ผิด บ้างก็ร้อง บ้างก็เต้น สุดแล้วแต่ว่าใครหรือทีมไหนจะตระเตรียมการอะไรมา จากนั้นจะมีการโหวต และผู้ที่ได้เสียงโหวตมากที่สุดก็จะได้รับรางวัลตอบแทนความอุตสาหะ

คนที่ไร้ซึ่งความพยายามอย่างผมนั้นก็ทำได้เพียงแต่ดื่ม และเป็นผู้ชมที่ดี
โห่ร้องและปรบมือตามแต่เห็นด้วยอยู่ที่โต๊ะ

การแสดงผ่านไปแล้วสามชุด ปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือดก็สูงขึ้นตามลำดับ ในตลอดเวลานั้นเสียงเพลงและเสียงหัวเราะไม่เคยห่างหาย ดีกรีความคึกคักสนุกสนานของงานก็ดูเหมือนจะเป็นไปในทิศทางเดียวกัน ยังไม่ทันจะสี่ทุ่มดี พวกเราทั้งหลายชายหญิงก็ล้วนเมามายกันหมดแล้วโดยถ้วนทั่ว

ช่วงของการแสดงลุล่วง ผลรางวัลถูกประกาศ ‘พรโชว์’ ชนะเลิศอย่างเป็นเอกฉันท์ แล้วจากนั้นปาร์ตี้ที่แท้ก็เริ่ม ไล่ตั้งแต่ในห้องประชุม โยกย้ายไปที่สระน้ำ แล้วไหลต่อเข้าห้องนุ้กกี้ บรรดาคนที่ได้ไปต่อภาคสองที่สระก็ไม่แคล้วคลาดที่จะต้องถูกหามลงสระ หลายคนก็ปิดฉากงานเลี้ยงที่นี่ ส่วนพวกสายแข็งก็จะชำระล้างร่างกายแล้วไปต่อภาคจบของงานเลี้ยงที่ห้องของนุ้กกี้— สาวผมแดงเพลิงตาสีฟ้าผู้ปลูกวัชพืชภายให้ห้อง อันพร้อมเพียบด้วยเด็กรับใช้และเสาโรมันอยู่ในนั้น

เป็นคืนปาร์ตี้ที่ถ้าจะใช้คำว่า ‘โหดสัส’ ก็ดูเหมือนจะไม่ผิดอะไรเลย
มีเหตุเกิดขึ้นมากมาย ผมจึงเพียงจะจดจารขอเล่าถึงความประทับใจในการณ์หนึ่งในงาน มันเกิดขึ้นในภาคแรก— ที่ห้องประชุม  ก่อนที่ความโหดสัสจะครอบคุมพวกเขาและเธอ แน่นอน...รวมทั้งผม


ขณะที่หลายคนออกลีลากันอยู่หน้าเวทีไปกับเสียงเพลงเต้นรำ พี่โป่งในชุดเสื้อแขนตัดสีดำก็เดินเข้ามาขอเปิดคอนเสิร์ตเสมือนเล็กๆ สักสองสามสี่เพลงที่หน้าเวทีกับกีต้าร์โปร่งคู่กายที่แกหิ้วติดไป ทุกคนที่นั่นต่างก็ตีวงกันเข้ามาห้อมล้อมกันละกันไว้ โดยมีพี่โป่งแกเป็นดั่งศูนย์กลางจักรวาล รายรอบด้วยมวลชนเกือบสามสิบ ถ้าผมจำไม่ผิด จากนั้นเราก็ร่วมกันขับขานบรรเลงบทเพลงร่วมกันในระบบสุริยะนั้น

น้อยครั้งที่ผมจะยินยอมอยู่ร่วมในลักษณะทำนองนี้
คืนค่ำล้ำค่า สุราเมรัย มวลที่มีในขณะนั้นมันตราตรึงดึงดูด
เป็นห้วงเวลาที่สวยงามและเต็มเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวาดีแท้

ก็ไม่ได้จะสนับสนุนให้ดื่ม แต่บอกตามตรง...ผมไม่แน่ใจ
ว่าถ้าสัมปชัญญะสติคุณอยู่ตั้งมั่นอยู่ครบถ้วน แล้วภาพมินิคอนเสิร์ตเสมือนของพี่โป่งแกคืนนั้นมันจะยวนเย้าเร้าอารมณ์ร่วมคุณได้สมบูรณ์แบบแบบที่ผม (และพวกเรา) ซ่านซับรับกันได้หรือไม่

ไม่เห็นหรอก— แต่รับรู้ได้ว่าค่ำคืนนั้นในห้องฯ มันท่วมท้นเปียกปอนไปด้วยเอนโดฟินจำนวนมหาศาล และมองยังไงมันก็ไม่เหมือนคืนวันเสาร์เลย
มันเหมือนคืนค่ำของวันเมื่อวานมากกว่า