หมอกจางๆ และควันที่มันดูคล้ายกันจนบางทีไม่อาจรู้ได้ ค่อยๆ เลือนหายไป
เบื้องหน้าผมค่อยๆ ปรากฎภาพสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางแสงไฟ เคล้าด้วยเสียงเพลง... ผมปรับโฟกัสสายตาอีกที
อ้าว! ไอ้__ป๊อบ!?!
เบื้องหน้าผมค่อยๆ ปรากฎภาพสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางแสงไฟ เคล้าด้วยเสียงเพลง... ผมปรับโฟกัสสายตาอีกที
อ้าว! ไอ้__ป๊อบ!?!
คุณน้องป๊อบโทรมาชวนไปดูโชว์แรกในชีวิต (แต่มันใช้คำว่าคอนเสิร์ตแรก) ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจกรรมของโครงการ “อ้วนฝัน ปั้นดาว” ในชื่อภาษาสากลว่า "Fat Thing You Do" ซึ่งจัดโดย สถาบันลดน้ำหนัก (หรือสถาบันลดความอ้วนในภาษาบ้าน) "Marie France Body Line" โดยจะออกอากาศทางเคเบิ้ลทีวี
ซึ่งภายใน 12 สัปดาห์นั้นทางแมร์รี่ ฟร้านฯ จะมีกิจกรรมต่างๆ ให้ผู้เข้าแข่งขันปฏิบัติ โดยจะเปลี่ยนโจทย์ของกิจกรรมไปทุกสัปดาห์ เพื่อพัฒนาบุคลิกภาพเขาและเธอเหล่านั้นให้ดูดีขึ้น หนึ่งในนั้นคือการแสดงความสามารถทางการร้องเพลงบนเวทีต่อสาธารณะชน ในทุกสัปดาห์เพื่อคัดคนออก ลักษณะเดียวกับ UBC Academi Fantasia รายการยอดนิยมของคนวัยมันส์
เพื่อนผมผ่านเข้ารอบสิบคนสุดท้ายจากผู้สมัครหลายสิบคน และคืนวันนั้นเป็นคอนเสิร์ตแรก (ขออนุญาตเรียกตาม)
คืนนั้นป๊อบเลือกร้องเพลงเผลอของคุณพี่นภ พรชำนิ ซึ่งเป็นไอดอลในการโชว์
แม้ว่าจะร้องได้ห่วยแ_กมากในสายหูของผม (ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ผมล้อเล่น)
แต่ในสายตา ผมมองเห็นบรรยากาศของความสุขบางอย่างที่มีอยู่รอบตัวของเพื่อนที่กำลังทำการแสดงอยู่บนเวที
แก้มเนียนนุ่มของผมแทบปริเมื่อนั่งดูเพื่อนสนิทร้องรำทำเพลงอยู่ในอีกโลกหนึ่ง
โลกที่ผมเรียกมันว่า “โลกของความฝัน”
“มึงกำลังจะเป็นนักร้องแล้วเหรอ” ผมถามเพื่อนหลังจากที่มีโอกาสได้คุยกันเวลาสั้นๆ ทางโทรศัพท์ (มันไม่ค่อยว่าง มันบอกช่วงนี้ติดถ่าย สงสัยท้องเสียบ่อย)
“ฝันกูใกล้เป็นจริงแล้วว่ะ ตอนนี้เซ็นสัญญากับทางแมร์รี่ ฟร้านฯ แล้ว สัญญาสองปี เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับทางแมร์รี่ ฟร้านฯ ได้ออกเทปด้วยนะมึง อัลบั้ม Fat Thing You Do ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะได้ออกเทปกับเค้า”
ผมยินดีกับเพื่อนตัวใหญ่คนนี้จากใจ
สมัยเที่ยวเล่นอยู่ที่บางแสนมันมักจะแหกปาก (จริงๆ) ร้องเพลงอยู่เสมอ หนึ่งน่าจะมาจากการที่ชอบดนตรี ชอบเสียงเพลง ก็เลยร้องตาม ลามมาเป็นชอบร้องเพลง ร้องโน่นนี่ไปเรื่อยตามประสา
สองคือ มันฝันอยากเป็นนักร้อง...
ผมเชื่อว่าคนส่วนใหญ่มีความฝัน หากกล้าฝัน กล้าที่จะเปลี่ยนชีวิตให้ดีขึ้น และพร้อมยอมรับผลที่จะตามมาได้
สักวันคงได้เจอกับเพื่อนตัวใหญ่ของผม ซึ่งบางทีตอนนั้นมันอาจจะตัวเล็กลงบ้างไม่มากก็น้อย
ฝากทักมันด้วยล่ะ : )
ซึ่งภายใน 12 สัปดาห์นั้นทางแมร์รี่ ฟร้านฯ จะมีกิจกรรมต่างๆ ให้ผู้เข้าแข่งขันปฏิบัติ โดยจะเปลี่ยนโจทย์ของกิจกรรมไปทุกสัปดาห์ เพื่อพัฒนาบุคลิกภาพเขาและเธอเหล่านั้นให้ดูดีขึ้น หนึ่งในนั้นคือการแสดงความสามารถทางการร้องเพลงบนเวทีต่อสาธารณะชน ในทุกสัปดาห์เพื่อคัดคนออก ลักษณะเดียวกับ UBC Academi Fantasia รายการยอดนิยมของคนวัยมันส์
เพื่อนผมผ่านเข้ารอบสิบคนสุดท้ายจากผู้สมัครหลายสิบคน และคืนวันนั้นเป็นคอนเสิร์ตแรก (ขออนุญาตเรียกตาม)
คืนนั้นป๊อบเลือกร้องเพลงเผลอของคุณพี่นภ พรชำนิ ซึ่งเป็นไอดอลในการโชว์
แม้ว่าจะร้องได้ห่วยแ_กมากในสายหูของผม (ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ผมล้อเล่น)
แต่ในสายตา ผมมองเห็นบรรยากาศของความสุขบางอย่างที่มีอยู่รอบตัวของเพื่อนที่กำลังทำการแสดงอยู่บนเวที
แก้มเนียนนุ่มของผมแทบปริเมื่อนั่งดูเพื่อนสนิทร้องรำทำเพลงอยู่ในอีกโลกหนึ่ง
โลกที่ผมเรียกมันว่า “โลกของความฝัน”
“มึงกำลังจะเป็นนักร้องแล้วเหรอ” ผมถามเพื่อนหลังจากที่มีโอกาสได้คุยกันเวลาสั้นๆ ทางโทรศัพท์ (มันไม่ค่อยว่าง มันบอกช่วงนี้ติดถ่าย สงสัยท้องเสียบ่อย)
“ฝันกูใกล้เป็นจริงแล้วว่ะ ตอนนี้เซ็นสัญญากับทางแมร์รี่ ฟร้านฯ แล้ว สัญญาสองปี เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับทางแมร์รี่ ฟร้านฯ ได้ออกเทปด้วยนะมึง อัลบั้ม Fat Thing You Do ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะได้ออกเทปกับเค้า”
ผมยินดีกับเพื่อนตัวใหญ่คนนี้จากใจ
สมัยเที่ยวเล่นอยู่ที่บางแสนมันมักจะแหกปาก (จริงๆ) ร้องเพลงอยู่เสมอ หนึ่งน่าจะมาจากการที่ชอบดนตรี ชอบเสียงเพลง ก็เลยร้องตาม ลามมาเป็นชอบร้องเพลง ร้องโน่นนี่ไปเรื่อยตามประสา
สองคือ มันฝันอยากเป็นนักร้อง...
ผมเชื่อว่าคนส่วนใหญ่มีความฝัน หากกล้าฝัน กล้าที่จะเปลี่ยนชีวิตให้ดีขึ้น และพร้อมยอมรับผลที่จะตามมาได้
สักวันคงได้เจอกับเพื่อนตัวใหญ่ของผม ซึ่งบางทีตอนนั้นมันอาจจะตัวเล็กลงบ้างไม่มากก็น้อย
ฝากทักมันด้วยล่ะ : )
1 comment:
วันก่อนทำเรื่องผิดพลาดกับเพื่อนตี้อย่างแรง ต้องขออภัยด้วยที่พลาดไปล่งอีเมลแล้วห้อยท้ายชื่อผู้อื่น แต่อ่านแล้วชอบไงก็อยากส่งต่อ ด้วยความที่เข้าใจว่าคนที่ส่งมาเป็นเจ้าของบทความข้อโทดน่ะจ้าตีตี้ของขวัญ แหะๆๆ แต่ตีเขียนดีจิงๆๆน่ะ มีคนชมให้ฟังจิงๆๆน่ะ ได้ยินคนชมมาสามคนแล้ว
Post a Comment