จดหมายถึงคุณหลวง

สวัสดีค่ะคุณหลวงที่รัก

เป็นเวลาเกือบปีแล้วที่คุณหลวงได้จากอีชั้นไปอยู่เมืองฝรั่ง ทิ้งอีชั้นให้อยู่เผชิญโชคชะตาอยู่ในบางกอกอย่างเดียวดายโดยที่ไม่มีคุณหลวงอยู่ข้างกาย ที่อีชั้นเขียนจดหมายมาหาคุณหลวงในครั้งนี้ อีชั้นแค่อยากรู้ว่าทางโน้นเป็นอย่างไรบ้างก็แค่นั้นเองเจ้าค่ะ
ช่วงแรกอีชั้นดีใจมากมายที่ได้รับจดหมายจากคุณหลวงที่แจ้งให้รู้ว่าคุณหลวงอยู่ทางโน้นสบายดี แม้จะลำบากหน่อยในเรื่องภาษาแต่อีชั้นเชื่อว่าคุณหลวงมีฟามสามารถค่ะ คงฟ่าฟันอุปสรรคนี้ไปได้อย่างไม่ยากเย็น จริงไหมคะ?
อีชั้นเฝ้ารอคอยการกลับมาของคุณหลวงอยู่ในทุกลมหายใจเข้าออกของอีชั้น ไม่ว่าจะเวลากิน เวลาขี้ เวลาดูทีวี หรือเวลานอน อีชั้นก็เห็นแต่ภาพคุณหลวงลอยไปลอยมาอยู่ตลอดเวลา อีชั้นคิดถึงคุณหลวงเหลือเกินเจ้าค่ะ

อีชั้นไม่เคยหลงลืมคืนวันที่คุณหลวงโอบกอด และบอกรักกับอีชั้นเลยที่ท่าเรือบินเก่า วันนั้นคุณหลวงหล่อมากค่ะ คุณหลวงใส่เสื้อยืดตัวเล็กสีดำ สีโปรดของคุณหลวง ใส่กางเกงทรงเข้ารูปที่อีชั้นเคยแซวคุณหลวงว่าเวลาปวดขี้คงลำบากแย่เลย แต่คุณหลวงก็แย้งกลับด้วยรอยยิ้มแสนสยิวของคุณหลวงจนอีชั้นเกือบละลายกองอยู่ตรงนั้น อีชั้นอยากให้วันคืนเหล่านั้นมันกลับมาอีกครั้งจัง
แต่อีชั้นเข้าใจถึงการจากไปเพื่อศึกษาหาฟามรู้ของคุณหลวงค่ะ อีชั้นจะรอคอยวันแห่งฟามสำเร็จของคุณหลวงอย่างใจจดใจจ่อนะเจ้าคะ เมื่อวันเวลานั้นมาถึงเราคงได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง

ด้วยฟามที่อีชั้นเขียนจดหมายไม่ค่อยเก่ง และนี่ก็เป็นจดหมายฉบับแรกที่เขียนถึงคุณหลวง อีชั้นอาจเขียนไม่ค่อยดีนะคะ อีชั้นฟามรู้น้อยน่ะเจ้าค่ะ หวังว่าคุณหลวงคงไม่ถือสานะคะ

สุดท้ายนี้อีชั้นอยากฝากบอกคุณหลวงอีกครั้งด้วยบทเพลงของพี่ปู พงษ์สิทธิ์
คำสร้อย ศิลปินคนโปรดของอีชั้นค่ะ

ก็โลกนั้นมีหนทางถอยไว้ให้หนึ่งสาย เพียงเพื่อนจะเดินฝ่าไป
หรือถอยคิดดูเสียก่อน
อดทนกล้ำกลืน เพื่อรอคอยวันหนึ่งคงพบชัย เพื่อนจะเดินฝ่าไป
หรือรอคอยเวลา...


ด้วยรักและอาลัย,

ลำพอง และผองเพื่อน

วันศุกร์ที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2550

.............

ปล. อีชั้นแนบรูปถ่ายวันนั้นมาให้ด้วยแหละเจ้าค่ะ^^