เมื่อรัก (เล็กๆ) ฉันเกิด

น้ำตาของเธอไหลพราก เมื่อการมาถึงของห้วงนาทีที่ต้องเอ่ยวลี “ลาก่อน”
แล้วเธอก็จากไป ผมยังจำวันแรกที่เราพบกันได้

…………

“ชื่อเมงูมิใช่มั๊ย?”
นั่นคือประโยคแรกที่ผมทักเธอทั้งสาม (จริงๆ ผมทักคนเดียวเพราะรู้จักชื่อผ่านมาจากพี่ชายที่พักอยู่ด้วยกัน แต่ใจอยากรู้จักทั้งสามคนอยู่ลึกๆ) ออกไปในวันแรกที่เราเจอกัน
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
เธอตอบกลับผมพร้อมรอยยิ้ม
“ฉันชื่อเมงูมิค่ะ นี่เอริค่ะ และนี่ชิโฮะ”
จากนั้นความสัมพันธ์ของเธอทั้งสามคนกับผมก็เริ่มขึ้น...

เช่นกัน จากนั้นความสัมพันธ์ของเธอกับผมก็เริ่มขึ้น...
กับเธอ... ชิโฮะ ไคโฮ (Chiho Kaiho)

เธอทั้งสาม เอริ เมงูมิ และชิโฮะเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากมหาวิทยาลัยที่ญี่ปุ่นกับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์บ้านเราเพื่อศึกษาแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกันและกัน รวมระยะเวลาทั้งสิ้นสิบเดือน เริ่มตั้งแต่เดือนสิงหาคมปีที่แล้ว (2006)
ถึงพฤษภาคมปีนี้ (2007)
เอริกับเมงูมิมาเข้าพักที่อพาร์ทเม้นเดียวกันกับผมจากการแนะนำผ่านรุ่นพี่คนหนึ่งของพวกเธอ หลังจากนั้นไม่นานนักชิโฮะก็ตามมาพักด้วยกัน
นั่นคือสาเหตุที่เราทั้งสี่รู้จักกัน
หลังจากวันนั้น เราก็ติดต่อพูดคุยกันอยู่เป็นนิจ นัดพบเจอ เที่ยวเล่นกันอยู่เรื่อยๆ โดยเฉพาะกับนางสาวชิโฮะ

ชิโฮะ เป็นคนมีเสน่ห์น่าพิสมัยกว่าเอริกับเมงูมิอยู่นิดหน่อย เธอเป็นคนที่เรียนและทำงานพิเศษอย่างหนัก แต่ก็เต็มที่กับการเที่ยวทุกรูปแบบเช่นกัน ส่วนอีกสองคนนั้นเรียกว่าเรียบง่ายไม่หวือหวาวูบวาบเท่าเธอ
“อยู่เมืองไทยไม่นาน ถ้าทำอะไรได้ก็อยากทำให้เยอะๆ”
เธออธิบายให้ฟัง
ใจไหวแต่บางครั้งร่างกายก็ไม่พร้อม
ช่วงหนึ่งเธอป่วยสาเหตุจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่นั่นเหมือนไม่มีผลกระทบกับเธอเท่าไรนัก หายไข้เธอก็เต็มที่กับชีวิตอีกครั้ง
ผมชอบเธอ

สิ่งหนึ่งที่เก็บวันเวลาของเราทั้งสองตลอดมาน่าจะเป็นข้อความเหล่านั้น ข้อความที่เราส่งให้กันและกัน ไล่เรียงมาตั้งแต่วันลอยกระทง, วันเกิดผม วันเกิดเธอ,
คริสตร์มาส, ปีใหม่, วาเลนไทน์ และอีกในหลายๆ วันเรื่อยมาจนคืนก่อนลา

"Prungnii are u free?! I wanna go to loykrathong with u and khun oo and pii dream, of caurse with camera, take pic and see thai romantic nite."
ผู้ส่ง: Chiho
+66877048845
4 Nov 2006
14:43:24

ผมกับชิโฮะได้มีโอกาสได้สืบสานประเพณีลอยกระทงเมื่อวันเพ็ญเดือนสิบสองครั้งก่อนด้วยกัน เนื่องจากเธอต้องทำรายงานเรื่องนี้ด้วย เธอจึงชวนผมและพี่ที่รู้จักกันมาร่วมกิจกรรมงานประเพณีนี้ด้วยกัน

นานมากแล้วที่ผมไม่ได้ร่วมงานประเพณีนี้ เนื่องจากตามความเหมาะสมประเพณีควรปฏิบัติกันอย่างต่ำสองคนขึ้นไป (คู่หนึ่งน่าจะเหมาะที่สุด เพราะไปเป็นหมู่คณะดูจะอึกทึกไป) ซึ่งผมก็ร้างราจากงานประเพณีที่มามาตั้งแต่เริ่มต้นทำงาน (จริงๆ ก็ไม่มีคู่นั่นแหละ)
คืนนั้น... วันที่พระจันทร์เต็มดวงคืนนั้นผมมีความสุขมากเหลือเกิน

หลังจากคืนนั้นผมก็ยิ่งชัดเจนขึ้นในความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อได้พบกับเธอ
ผมยิ่งชอบเธอมากขึ้น
หัวใจที่แห้งผากมานาน แม้น้ำเพียงหยดเล็กๆ ก็สามารถทำให้มันชุ่มช่ำได้

วันเวลาดำเนินและเป็นไปของมันอย่างเคย ไฉนเลยจะเรียกร้องกลับคืน

สิบเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ใครที่ไม่ต้องประสบกับการลาจากคงเห็นว่ามันเป็นสำนวนนิยายน้ำเน่าคร่ำครึ
แต่กับคนที่ต้องเจอ มันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจนแทบไม่อยากให้วันคืนแห่งการร่ำลามาถึง

“ไม่อยากกลับเลย ชิโฮะไม่อยากกลับเลย”
ภาษาไทยสำเนียงญี่ปุ่นรำพันออกมาตลอดเวลาที่สนามบิน
น้ำตาของเธอไหลพราก เมื่อการมาถึงของห้วงนาทีที่ต้องเอ่ยวลี “ลาก่อน”
แล้วเธอก็จากไป ผมยังจำวันแรกที่เราพบกันได้

…………

คืนนั้นหลังกลับจากส่งเธอที่สนามบิน ตลอดทางเราโดนกระหน่ำด้วยฝนอย่างหนัก ฝนที่ตกต่อเนื่องในเมืองไทยมาตั้งแต่ปลายเดือนสาม มันเล่นงานเราตั้งแต่ออกจากสนามบิน ผมนั่งอยู่ริมกระจกในรถแท็กซี่กับเพื่อนๆ ของเธออีกสี่คน เราต้องกลับเข้าเมืองด้วยกัน พวกเพื่อนๆ ของเธอยังไม่มีกำหนดกลับช่วงนี้
ตลอดทางกลับเพื่อนๆ ของเธอสนทนากันด้วยภาษาของพวกเธอ ภาษาที่เป็นสำเนียงเสียงเดียวกัน“เธอ”คนที่เพิ่งลาจากกันที่สนามบิน

เธอ...คนที่อยู่ในใจผมตลอดสิบเดือนที่ผ่านมา
เธอ...คนที่ส่งสำเนียงเสียงภาษาแบบเธอให้ผมได้ยินอยู่บ่อยครั้ง
เธอ...คนที่ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของหัวใจตัวเอง

มองออกไปนอกรถ ภาพของกรุงเทพฯ ยามราตรีค่ำคืนนั้นรู้สึกได้ถึงความหม่นเศร้า และเหงาอย่างจับใจ
น้ำตาก็พลันไหลออกมา เมื่อนึกถึงเธอ
ผมรำพึงในลึกๆ ของหัวใจเป็นสำเนียงของตัวเอง
“ซาโยนาระ”

僕はまだあなたのことが好き。
聞こえてる？
あなたがどこにいても、僕はあなたのことをいつも考えてる。
聞こえてる？
僕はあなたに会いたい...

จะเป็นไรไป ก็แค่กลับมาอยู่กับตัวเองอีกครั้ง...

ได้แต่หวังว่าวันเวลาที่ฝนจางปีนี้ หัวใจผมคงจะดีขึ้น